Aleksander Szałaj (ur. 8 listopada?/20 listopada 1879 w Słucku, zm. 14 listopada 1938 w Bobrujsku) był kapłanem prawosławnym oraz nowomęczennikiem.
Nie ma dostępnych informacji na temat jego dzieciństwa i młodości. W latach 30. XX wieku pełnił funkcję proboszcza w parafii Trójcy Świętej w Błoniu. W sierpniu 1935 roku sprzeciwiał się akcji likwidacji dzwonów z cerkwi, a później bezskutecznie starał się bronić swojej świątyni przed zamknięciem. Nawet po rozwiązaniu parafii kontynuował nielegalną działalność duszpasterską. Z tego powodu został aresztowany 6 sierpnia 1937 roku i oskarżony o agitację kontrrewolucyjną, w szczególności przeciwko kolektywizacji. Kapłan odmówił również rezygnacji z święceń kapłańskich. Po intensywnym śledztwie, 10 października 1937 roku został skazany na rozstrzelanie oraz konfiskatę majątku, co wiązało się z wysiedleniem jego rodziny. Został stracony w Bobrujsku 14 listopada tego samego roku.
10 kwietnia 1989 roku został całkowicie zrehabilitowany. 28 października 1999 roku został kanonizowany przez Egzarchat Białoruski Patriarchatu Moskiewskiego jako jeden z Soboru Nowomęczenników Eparchii Mińskiej. Od 2000 roku jest czczony w całym Rosyjskim Kościele Prawosławnym.
Bibliografia
J. Charkiewicz, Święci ziemi białoruskiej, Bratczyk, Hajnówka 2006, ISBN 83-88325-76-0
