Aleksander Suțu (rum. Alexandru Suțu, gr. Αλέξανδρος Σούτζος; ur. 1758, zm. 19 stycznia 1821) był hospodarem Wołoszczyzny w latach 1802, 1806 oraz od 1818 do 1821, a także hospodarem Mołdawii w latach 1801-1802, pochodzącym z rodu Suțu.
Biografia
Był synem hospodara Michała Suțu. Po objęciu tronu wołoskiego w 1802 roku, był ostatnim hospodarem przed wejściem w życie układu turecko-rosyjskiego, który ustanawiał, że hospodarowie księstw naddunajskich będą mianowani na siedmioletnie kadencje w porozumieniu obu mocarstw dotyczących wyboru kandydata na tron. W wyniku tego został zdetronizowany na rzecz Konstantyna Ipsilantiego, uzgodnionego z Rosją. Krótko powrócił na tron w 1806 roku, gdy Turcy, łamiąc umowę, zdetronizowali Ipsilantiego, co przyczyniło się do wybuchu wojny rosyjsko-tureckiej. Na dłużej zasiadł na tronie wołoskim dopiero w 1818 roku, po zakończeniu wojny. Jego rządy charakteryzowały się znacznym uciskiem fiskalnym na ludność, a podobnie jak inni hospodarowie fanarioccy, otaczał się Grekami, przyznając im stanowiska i wspierając ich działalność gospodarczą kosztem lokalnych bojarów.
W owym czasie znacznie ożywiło się greckie stowarzyszenie niepodległościowe Filiki Eteria, które dążyło do ogólnobałkańskiego powstania przeciwko Turkom, w czym księstwa naddunajskie miały odgrywać kluczową rolę. Spiskowcy utrzymywali kontakty z ojcem Aleksandra, gdy ten piastował tron mołdawski, jednak teraz Aleksander stał się ich przeciwnikiem. Greccy konspiratorzy nawiązali bliskie relacje z opozycją wobec hospodara, a jego śmierć w styczniu 1821 roku umożliwiła im przejęcie władzy na Wołoszczyźnie i wzniecenie powstania.
Był przedostatnim hospodarem wołoskim ery fanariotów (po nim tron objął jedynie epizodycznie Scarlat Callimachi). W czasie jego ostatnich rządów podjęto decyzję, która ograniczała możliwość zgłaszania kandydatów do tronów hospodarskich do czterech rodów fanariockich (Callimachi, Moruzi oraz dwóch gałęzi Suțu), co miało na celu osłabienie rywalizacji o tron (1819). W zamian za rezygnację z pretensji, pozostałe rody fanariockie miały być utrzymywane przez te cztery, które korzystały z dochodów ze stanowisk hospodarskich.
Bibliografia
J. Demel, Historia Rumunii, Wrocław 1970.
