Aleksander Stanisław Rufin Bniński
Aleksander Stanisław Rufin Bniński herbu Łodzia (ur. 26 listopada 1783 w Poznaniu, zm. 15 czerwca 1831 w Warszawie) był ministrem spraw wewnętrznych w Rządzie Narodowym Królestwa Polskiego podczas powstania listopadowego, senatorem-kasztelanem Królestwa Polskiego oraz hrabią.
W 1807 roku dołączył do wojska Księstwa Warszawskiego. Dwa lata później, w 1809, został mianowany kapitanem oraz dowódcą 1. kompanii w 3. Pułku Jazdy Galicyjsko-Francuskiej, który był formowany w Wielkopolsce. W tym samym roku pełnił funkcję posła na Sejm z powiatu obornickiego w departamencie poznańskim. Brał udział w wojnie polsko-austriackiej, za co otrzymał Złoty Krzyż Orderu Virtuti Militari. W 1811 roku ponownie został posłem na Sejm z departamentu poznańskiego. Był również członkiem deputacji Rady Generalnej Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego, która w 1812 roku odwiedziła Napoleona.
Od 1816 roku był dziedzicznym hrabią pruskim.
W 1821 roku został mianowany senatorem-kasztelanem. W 1825 roku odznaczono go Orderem Świętego Stanisława I klasy. W 1828 roku był członkiem Sądu Sejmowego, który miał ocenić osoby oskarżone o zdradę stanu.
Jako senator, podpisał 25 stycznia 1831 roku akt detronizacji Mikołaja I Romanowa. 1 lutego 1831 roku objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych w Rządzie Narodowym. 28 lutego tego samego roku został komisarzem rządowym przy naczelnym wodzu, przejmując obowiązki zlikwidowanej Komisji Potrzeb Wojska.
Przypisy
Bibliografia
Włodzimierz Dworzaczek: Bniński Aleksander. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 2: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1936, s. 143. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03291-0
