Aleksander Stangenhaus

Aleksander Stangenhaus, właściwie Eliasz Stangenhaus (ur. 7 listopada 1870 w Dubiecku, zm. ?) – był lekarzem.

Życiorys

Urodził się 7 listopada 1870 roku w Dubiecku. Pochodził z rodziny żydowskiej, jako syn Józefa Stangenhausa, który był chirurgiem w szpitalu powszechnym w Sanoku, oraz Adeli. Na początku nosił imię Eliasz. Miał rodzeństwo: Izydora (1875–1926, farmaceuta i aptekarz), Emilię (ur. 1873, nauczycielka muzyki we Lwowie) oraz Maksymiliana (ur. 1885, inżynier i wojskowy). Był mężem Sali Stefanii Friser (ur. ok. 1879).

W 1888 roku zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Sanoku, który był pierwszym rocznikiem maturzystów tej szkoły; wśród abiturientów znajdowali się również Włodzimierz Lewicki oraz Zygmunt Łobaczewski. Będąc studentem medycyny, uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1890 roku został uznany za przynależnego do gminy Sanok. Ukończył studia medyczne i uzyskał doktorat. W czasie zaboru austriackiego, w ramach autonomii galicyjskiej, podjął pracę w c. k. służbie zdrowia. Pracował jako lekarz w szpitalu krajowym we Lwowie, a w połowie 1896 roku został lekarzem okrętowym w Towarzystwie Żeglugi „Lloyd Austriacki” w Trieście. Był jednym z organizatorów zjazdu pierwszego rocznika maturzystów sanockiego gimnazjum, który odbył się w lipcu 1898 roku. W latach około 1896–1898 był doktorem medycyny we Lwowie. Od około 1898 roku prowadził praktykę lekarską w Sanoku, a około 1899 roku pracował w szpitalu powszechnym w Sanoku jako sekundariusz. Dodatkowo, od około 1900 roku pełnił funkcję asystenta sanitarnego w urzędzie starostwa c. k. powiatu sanockiego. Był także członkiem komisji zdrowotnej Rady c. k. powiatu sanockiego.

Od około 1905 do 1907 roku był asystentem sanitarnym w urzędzie starostwa c. k. powiatu bohorodczańskiego. W tym czasie aktywnie pracował jako lekarz w okręgu Bohorodczany. Od około 1907 roku pełnił funkcję koncypienta sanitarnego w urzędzie starostwa c. k. powiatu dobromilskiego, jednocześnie praktykując jako lekarz w okręgu Dobromila. Na początku 1912 roku został mianowany lekarzem powiatowym w służbie rządowej Galicji w Dobromilu, gdzie kontynuował pracę w starostwie. Pełnił również to stanowisko podczas I wojny światowej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w latach 20. nadal pracował jako lekarz powiatowy w Dobromilu.

Był członkiem sekcji Towarzystwa Lekarzy Galicyjskich w Sanoku, a w 1901 i 1905 roku wybierany na sekretarza tej organizacji. W sierpniu 1903 roku dołączył do Towarzystwa Samopomocy Lekarzy. Napisał artykuł wspomnieniowy o dr. Ludwiku Ćwiklicerze, który został opublikowany w czasopiśmie „Przegląd Lekarski” w 1911 roku.