Aleksander Stadnicki herbu Szreniawa bez Krzyża (urodzony 27 lutego 1806 w Trzcinicy, zmarł 19 grudnia 1861 we Lwowie) – był polskim prawnikiem oraz historykiem, a także posłem galicyjskiego Sejmu Stanowego.
Życiorys
Aleksander był synem Antoniusza Stadnickiego (1771–1836), historyka oraz hrabiego, który był właścicielem Żmigrodu (dzisiejszy Nowy Żmigród), i Józefy z rodu Jabłonowskich. Miał trzech braci: Kazimierza Piotra, Władysława (1810–1882) oraz Zygmunta (który zmarł w dzieciństwie). Sam nigdy nie założył rodziny.
W 1826 roku ukończył studia z zakresu prawa na Uniwersytecie Wiedeńskim. Od 1838 roku pełnił funkcję nadetatowego sekretarza gubernialnego w Gubernium Krajowym we Lwowie. Jako przedstawiciel magnatów brał udział w Sejmie Stanowym w latach 1827 i 1839. Swoją służbę rządową zakończył w 1841 roku, po czym osiedlił się w Trzcinicy. W 1843 roku ponownie uczestniczył w Sejmie Stanowym, gdzie był autorem projektu, który zakładał nadanie chłopom własności użytkowej ziemi. W późniejszych pracach publicystycznych był zwolennikiem zniesienia pańszczyzny.
Od 1848 roku publikował swoje badania naukowe, które dotyczyły m.in. osadnictwa wiejskiego na prawie wołoskim, historii miast w dawnym województwie ruskim oraz statutów Kazimierza Wielkiego.
Zmarł i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
Jerzy Malec: Stadnicki Aleksander. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 41: Stachoń Roman – Stahr Jan. Warszawa – Kraków: Polska Akademia Nauk – Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla, 2002, s. 368–369. ISBN 83-88909-02-9.
Aleksander Stadnicki w Wielkiej genealogii Minakowskiego. [dostęp 2012-11-03].
Linki zewnętrzne
Dzieła Aleksandra Stadnickiego w bibliotece Polona
