Aleksander Skotnicki (żołnierz)

Aleksander Skotnicki, znany jako „Zemsta” (urodzony 1 stycznia 1901 roku we Lwowie lub Warszawie, zmarł 18 maja 1944 roku w Wólce Zawieprzyckiej) był polskim weterynarzem, przedwojennym oficerem rezerwy kawalerii, a także partyzantem radzieckim oraz członkiem Gwardii Ludowej i Armii Ludowej.

Życiorys

O młodości Skotnickiego nie ma wielu informacji. Urodził się w rodzinie żydowskiej, we Lwowie lub Warszawie. Przed wybuchem II wojny światowej mieszkał w pobliżu Dawidgródka na Polesiu, gdzie pełnił funkcję oficera rezerwy kawalerii Wojska Polskiego oraz był docentem weterynarii.

W 1941 roku Niemcy dokonali eksterminacji prawie wszystkich Żydów z Dawidgródka, w tym także rodziny Aleksandra Skotnickiego. Po tym tragicznym wydarzeniu dołączył do radzieckiego oddziału partyzanckiego pod dowództwem Wasilija Korża, przyjmując pseudonim „Zemsta”. W 1943 roku, na polecenie Leona Kasmana, przekroczył Bug razem z grupą trzynastu partyzantów (wśród nich byli Ludwik Borowski i Marian Czerwiński), poszukując kontaktu z Polską Partią Robotniczą oraz Gwardią Ludową. Po spotkaniu z 1 batalionem GL, dowodzonym przez kapitana Jana Hołoda, znanego jako „Kirpiczny”, wstąpił do jego jednostki. Po śmierci Hołoda objął jego dowództwo. Skotnicki był sprawnym organizatorem i dowódcą, co potwierdziły pozytywne raporty do Dowództwa Głównego AL, pisane przez ppłk Mieczysława Moczar ps. „Mietek”, dowódcę Obwodu II Lubelskiego. Uczestniczył w wielu akcjach bojowych, w tym w opanowaniu Parczewa, które miało miejsce 16 kwietnia 1944 roku.

1 kwietnia 1944 roku porucznik Aleksander Skotnicki został awansowany na stopień kapitana. W czasie wizyty Naczelnego Dowódcy AL, generała brygady Michała Żymierskiego ps. „Rola”, batalion „Zemsty” został przekształcony w brygadę. W związku z rozpoczęciem na początku maja operacji antypartyzanckiej „Maigewitter”, zgrupowanie AL pod dowództwem ppłk „Mietka” wyruszyło na południe Lubelszczyzny. W trakcie bitwy pod Rąblowem kapitan „Zemsta” dowodził północnym odcinkiem obrony. Podczas wycofywania się z okrążenia stanął na czele grupy około dwudziestu partyzantów, którzy ponownie udali się w Lasy Parczewskie. Zginął w zasadzce zorganizowanej przez hitlerowców we wsi Wólka Zawieprzycka.

Miejsce pochówku Aleksandra Skotnickiego jest nieznane. Symboliczny grób „Zemsty” znajduje się na wolskim cmentarzu żydowskim (sektor 10, rząd 2, numer 25). Pośmiertnie został awansowany do stopnia majora oraz odznaczony Krzyżem Grunwaldu II klasy.

Awanse

  • porucznik – prawdopodobnie przed wojną
  • kapitan – 1 kwietnia 1944
  • major – pośmiertnie

Ordery i odznaczenia

Order Krzyża Grunwaldu II klasy – pośmiertnie 6 września 1946 roku „za zasługi w walce z okupantem oraz udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji”.

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

  • Gustaw Alef-Bolkowiak, Gorące dni
  • Włodzimierz A. Gibasiewicz: niepowtarzalni. Lekarze weterynarii ofiary II wojny światowej. Warszawa: Krajowa Izba Lekarsko-Weterynaryjna, 2009. ISBN 978-83-928526-3-6.
  • Józef Bolesław Garas, Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942-1945
  • Stanisław Supruniuk, Z Polesia do Warszawy
  • Aleksander Mazur, Order Krzyża Grunwaldu
  • Mieczysław Wieczorek, Armia Ludowa

Linki zewnętrzne

Przeczytaj u przyjaciół: