Aleksander Schillak (urodzony 21 lutego 1910 w Trzemesznie, zmarł 25 marca 1982 w Krakowie) był polskim inżynierem hutnikiem, dyrektorem zakładów hutniczych oraz wykładowcą w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.
Życiorys
Był synem Piotra, przedsiębiorcy budowlanego, oraz Marii z Tichmannów. Ukończył państwowe gimnazjum klasyczne w Trzemesznie, a w 1933 roku rozpoczął studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie. Niestety, musiał przerwać naukę po roku z powodu problemów finansowych. Po powrocie do Akademii łączył studia z pracą w kopalni „Wanda-Lech” w Nowym Bytomiu, a później w koncernie „Huta Pokój”. Ukończył studia w 1939 roku, a dyplom otrzymał dopiero po wojnie w 1945. Od 1937 roku pracował w zakładach L. Zieleniewskiego w Krakowie, gdzie kolejno pracował w laboratorium technologicznym, odlewni, hurtowni oraz cynkowni. Uczestniczył w kampanii wrześniowej, a po jej zakończeniu trafił do niewoli niemieckiej. Zdołał jednak uciec i powrócić do Krakowa, gdzie kontynuował pracę w zakładach Zieleniewskiego; od 1942 roku był zatrudniony w Odlewni Maszyn i Narzędzi Rolniczych w Charsznicy. Poszukiwany przez gestapo, od 1944 roku musiał się ukrywać.
Po wojnie rozpoczął pracę w Hucie „Kościuszko” w Chorzowie. Zaczynał jako asystent, a po awansach objął w 1947 roku stanowisko dyrektora huty. W 1948 roku został dyrektorem ds. inwestycji w Hajduckich Zakładach Hutniczych w Chorzowie. Gdy w 1950 roku zakłady te zostały zlikwidowane, Schillak przeszedł do Przedsiębiorstwa Budowy Zakładów Przemysłu Ciężkiego w Krakowie jako terenowy dyrektor budowy. Po kilku tygodniach przeniósł się do Huty im. Bieruta w Częstochowie, gdzie pełnił funkcję dyrektora ds. inwestycji i naczelnym inżynierem. Te same stanowiska zajmował następnie w Centralnym Zarządzie Przemysłu Hutniczego w Katowicach w latach 1951-1958 oraz w Hucie „Florian” w Świętochłowicach.
Oprócz pracy w przedsiębiorstwach, aktywnie angażował się w działalność naukowo-dydaktyczną. Od września 1952 roku był wykładowcą w Zakładzie Techniki Cieplnej i Pieców Przemysłowych Instytutu Metalurgii Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, gdzie prowadził zajęcia związane z budową i eksploatacją pieców przemysłowych oraz techniką cieplną. W latach 1963–1966 kierował Katedrą Gospodarki Cieplnej. W 1960 roku obronił doktorat z nauk technicznych na podstawie pracy Badania hydraulicznych żużli wielkopiecowych i martenowskich oraz próba ich intensyfikacji z wykorzystaniem ciepła płynnych żużli, przygotowanej pod kierunkiem Feliksa Olszaka. W maju 1971 roku uzyskał tytuł docenta, a na emeryturę przeszedł we wrześniu 1980 roku.
Otrzymał liczne odznaczenia, w tym Order Sztandaru Pracy II klasy oraz Medal 10-lecia Polski Ludowej. Zmarł w marcu 1982 roku w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim. Był żonaty od 1938 roku z Marią Antoniną z domu Harlender (zmarłą w 1991 roku). Jego starszym bratem był Ryszard Schillak, chemik i docent w Instytucie Fizjologii i Żywienia Zwierząt Polskiej Akademii Nauk.
Aleksander Schillak opublikował około 20 prac naukowych i był współtwórcą kilku patentów. Wśród jego publikacji można wymienić Die Verbesserung der hydraulischen Eigenschaften von Hochofenschlacken durch Aktivierung der Schlacken und Ausnutzung ihrer Abfallwärme („Zeitschrift für Bergbau Hüttenwesen und verwandte Wissenschaften”, 1959) oraz Przeprowadzenie badań nad intensywnością aktywizacji żużla wielkopiecowego celem zastosowania go na skalę przemysłową do produkcji wysokowartościowych materiałów wiążących („Biuletyn Komitetu ds. Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego”, 1958).
Bibliografia
Helena Jarecka, Aleksander Schillak, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXXV, 1994
