Aleksander Sarnowicz

Aleksander Sarnowicz (urodzony 10 stycznia 1878 roku w Radomiu, zmarł 6 maja 1938 roku w Warszawie) był polskim malarzem.

Ukończył gimnazjum w Radomiu. W latach 1905−1910 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod okiem Leona Wyczółkowskiego. Po zakończeniu studiów spędził dwa lata w Francji i Austrii, przebywając w Paryżu i Salzburgu, a następnie osiedlił się w Kijowie. Po I wojnie światowej, w 1918 roku, powrócił do Polski. 10 kwietnia 1919 roku ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego i służył w 7 pułku Ułanów Lubelskich (pułk legionowy) w stopniu wachmistrza. W trakcie wojny w 1920 roku odniósł ciężkie rany.

W 1912 roku po raz pierwszy zaprezentował swoje dzieła w warszawskiej Zachęcie, a następnie regularnie wystawiał swoje prace z dużym sukcesem od 1921 do 1938 roku. W czasie wojny stworzył kilka kompozycji batalistycznych, jednak jego twórczość, składająca się wyłącznie z obrazów olejnych, koncentrowała się głównie na pejzażach, scenach z życia wsi i miasteczek oraz studiach zwierząt, szczególnie koni. W swoich dziełach inspirował się swoim ulubionym malarzem, L. Chełmońskim. W latach dwudziestych malował również motywy z Tatr oraz portrety górali.

Ożenił się 3 sierpnia 1921 roku w Radomiu z Natalią Kazimierą Cichowską. Po śmierci żony (22 czerwca 1923 roku) na stałe osiedlił się w Mińsku Mazowieckim, gdzie mieszkał w koszarach 7 pułku ułanów jako malarz batalista. Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 32K-V-27).

Jego prace można znaleźć w Muzeum Narodowym w Warszawie oraz w Muzeum Okręgowym w Radomiu.

Na prośbę mieszkańców, w 2009 roku, jedną z ulic w rodzinnym Radomiu nadano imię Aleksandra Sarnowicza.

Przypisy

Bibliografia

Monografia Cmentarz Bródnowski, praca zbiorowa, Urząd Dzielnicy Warszawa-Targówek, Warszawa 2007, s. 163, ISBN 978-83-920764-0-0; ISBN 978-83-920764-0-7.