Aleksander Rycerski (urodzony 15 listopada 1825 w Sperandzie, zmarły 30 listopada 1866 w Paryżu) był polskim malarzem oraz konserwatorem obrazów.
Życiorys
Wywodził się z rodziny szlacheckiej. Z informacji wynika, że w 1844 roku jego ojciec, Jan Kazimierz, pełnił funkcję urzędnika. Jego matką była Julianna z Zawadzkich.
Po ukończeniu gimnazjum w Radomiu, w 1844 roku Rycerski rozpoczął naukę w Szkołach Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie studiował do 1848 roku. Jego nauczycielami byli Ksawery Kaniewski oraz Rafał Hadziewicz. Wśród jego kolegów znajdowali się Wojciech Gerson, Ignacy Gierdziejewski i Franciszek Kostrzewski. Po zdobyciu patentu w 1849 roku osiedlił się w Warszawie. W tym samym roku Tomasz Zieliński, mecenas sztuki, zaprosił Rycerskiego, Gersona oraz Marcina Olszańskiego do Kielc. W trakcie pobytu w jego pałacu, Aleksander Rycerski zajmował się kopiowaniem i konserwacją obrazów z kolekcji Zielińskiego, pozostawiając po sobie również szkice.
Rycerski tworzył głównie obrazy o tematyce religijnej, portrety oraz przedstawienia ludzkich typów w charakterze rodzajowym. Wykonał także liczne prace konserwatorskie, głównie w kościołach.
W 1858 roku był jednym z kluczowych współtwórców Towarzystwa Sztuk Pięknych, a po jego powstaniu został członkiem rzeczywistym. Wielokrotnie uczestniczył w wystawach krajowych.
Wziął udział w Powstaniu Styczniowym, a po jego klęsce emigrował do Francji, osiedlając się w Paryżu. Tam malował prace, które wykazywały wpływ Delaroche’a. Jeden z jego obrazów, Rozpustny Rzymianin, był wystawiony na Salonie Paryskim.
Aleksander Rycerski zmarł w Paryżu i został pochowany na Montmartrze, a jego szczątki później przeniesiono na cmentarz Les Champeaux w Montmorency.
