Aleksander Przygodziński (urodzony 23 stycznia 1942 roku w Masłowicach koło Radomska, zmarł 2 marca 2016 roku w Częstochowie) – był polskim działaczem opozycyjnym w czasach PRL, liderem częstochowskiej „Solidarności” oraz tokarzem.
Życiorys
W 1960 roku rozpoczął pracę w Wydziale Obróbki i Montażu Huty im. Bolesława Bieruta (HBB) w Częstochowie.
Od września 1980 roku dołączył do „Solidarności”. Został członkiem Komitetu Założycielskiego oraz przewodniczącym Komisji Zakładowej (KZ) w HBB, pełniąc tę funkcję od stycznia 1981. W 1981 roku wszedł w skład Zarządu Regionu Częstochowa, a od października był członkiem Komisji Krajowej. Uczestniczył w I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność” (nr mandatu: 06011).
W dniu 13 grudnia 1981 roku, gdy w Polsce wprowadzono stan wojenny, przebywał w Gdańsku, gdzie współorganizował Krajowy Komitet Strajkowy w Stoczni Gdańskiej, który działał do 16 grudnia. Po powrocie do Częstochowy został internowany, a następnie aresztowany i skazany na 6 lat więzienia. Zwolniono go na mocy amnestii w 1983 roku. Był jednym z organizatorów Ogólnopolskich Pielgrzymek Ludzi Pracy na Jasną Górę, które miały miejsce od 1983 roku. Brał także udział w tworzeniu podziemnej Regionalnej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” w Częstochowie w 1985 roku oraz w wydawaniu i redagowaniu podziemnego pisma „Wytrwamy” od 1985 roku. Był wielokrotnie zatrzymywany i aresztowany, a także inwigilowany przez Milicję Obywatelską i Służbę Bezpieczeństwa. Angażował się w reaktywację legalnej „Solidarności”. W 1989 roku pełnił rolę przewodniczącego Komisji Zakładowej w HBB oraz Regionalnej Komisji Wykonawczej w Częstochowie.
W latach 1991–1995 był przewodniczącym Zarządu Regionu Częstochowskiego NSZZ „Solidarność”. Współzałożył Stowarzyszenie Więzionych, Internowanych i Represjonowanych „WIR”. Otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyż Wolności i Solidarności.
Zmarł 2 marca 2016 roku, a jego pochówek miał miejsce 7 marca 2016 roku na cmentarzu w Strzelcach Małych.
