Aleksander Pik (urodzony 10 maja 1873 w Łodzi, zmarł 20 października 1943 w Warszawie) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego oraz generał brygady Wojska Polskiego, a także adwokat.
Życiorys
Był synem Karola i Marii z Kurnatowskich. Od 8 stycznia 1906 był mężem Reginy z Marszałków, wcześniej żony Chołodeckiej. Prawdopodobnie nie miał dzieci. Edukację rozpoczął w gimnazjum w Kaliszu (1883–1891), a następnie wstąpił do Twerskiej Szkoły Kawalerii, którą ukończył w 1893 roku. W 1896 roku zdobył dyplom na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.
W latach 1902–1908 służył w korpusie sądownictwa marynarki wojennej. W okresie 1908–1917 pełnił funkcję szefa Wydziału Ustawodawczego w Głównym Zarządzie Sądownictwa Morskiego. W 1915 roku awansował na generała majora. Od czerwca 1917 pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości Rosji.
20 listopada 1918 roku dołączył do Wojska Polskiego w stopniu generała podporucznika, zostając przydzielony do Sekcji Prawnej Ministerstwa Spraw Wojskowych. 7 grudnia 1918 roku został mianowany szefem Departamentu II Wojskowo-Prawnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 21 lipca 1919 roku wszedł w skład Rady Wojskowej. W grudniu 1919 roku otrzymał stanowisko szefa Departamentu VI Wojskowo-Prawnego M.S.Wojsk. 10 marca 1920 roku, po kolejnej reorganizacji ministerstwa, Naczelny Wódz powołał go na szefa Oddziału VI Prawnego Sztabu M.S.Wojsk. 10 sierpnia 1921 roku, w momencie utworzenia pokojowej organizacji Ministerstwa Spraw Wojskowych, objął stanowisko szefa Departamentu IX Sprawiedliwości. 3 kwietnia 1924 roku minister spraw wojskowych zrezygnował z jego usług jako Naczelnego Prokuratora Wojskowego, jednak pozostał na stanowisku szefa departamentu. 31 lipca 1924 roku prezydent RP Stanisław Wojciechowski powołał go na prezydenta Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie, a minister spraw wojskowych zwolnił go z funkcji szefa departamentu. 10 czerwca 1926 roku prezydent RP Ignacy Mościcki zwolnił go z pozycji prezesa Najwyższego Sądu Wojskowego. Od 1 marca 1927 roku przyznano mu dwumiesięczny urlop z zachowaniem wynagrodzenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku przeszedł w stan spoczynku. Od 1930 roku pracował jako adwokat w Warszawie.
Zmarł 20 października 1943 roku w Warszawie. Jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu ewangelicko-augsburskim (aleja 47-1-1).
Awanse
podporucznik (Подпоручик) – 1892
porucznik (Поручик) – ?
sztabsrotmistrz (Штабс-ротмистр) – 1896
kapitan (Капитан) – ?
podpułkownik (Подполковник) – ?
pułkownik (Полковник) – ?
generał major (Генерал-майор) – 1915
generał podporucznik Korpusu Sądowego – 20 listopada 1918 z dniem przyjęcia do WP, zatwierdzony 1 maja 1920 z dniem 1 kwietnia 1920, w Korpusie Sądowym, w „grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”
generał brygady – 3 maja 1922, zweryfikowany z datą starszeństwa 1 czerwca 1919, 41. lokata w korpusie generałów
Ordery i odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991, s. 147.
PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 248, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
