Aleksander, znany jako Aleksandr Fieofanowicz Pietrowski (urodzony 11 sierpnia?/23 sierpnia 1851 w Łucku, zmarł 24 maja 1940 w Charkowie) – był rosyjskim biskupem i świętym prawosławnym.
Życiorys
Był potomkiem prawosławnego diakona i stracił oboje rodziców w młodym wieku. Ukończył cztery klasy seminarium duchownego w Krzemieńcu, po czym przerwał naukę, aby pracować jako nauczyciel w szkole ludowej. W wieku czterdziestu dziewięciu lat złożył wieczyste śluby mnisze w monastyrze Dońskim, a następnie został wyświęcony na hieromnicha. Niedługo potem objął stanowisko namiestnika Monasteru Dońskiego, otrzymując tytuł archimandryty.
W 1903 roku wyjechał do Taszkentu, gdzie pełnił funkcję ekonoma w domu biskupim eparchii taszkenckiej i turkiestańskiej. Zasiadał również w jej konsystorzu i został członkiem Cesarskiego Towarzystwa Palestyńskiego. Trzy lata później został przeniesiony do monasteru Zaśnięcia Matki Bożej w Żyrowiczach jako ekonom. W 1910 roku został przełożonym Mgarskiego Monasteru Przemienienia Pańskiego.
W latach 1917–1919 pełnił rolę przełożonego Monasteru Pskowsko-Pieczerskiego. Po powrocie na Ukrainę, od 1929 do 1932 roku był proboszczem w cerkwi dawnego skitu, który był częścią zlikwidowanego monasteru Narodzenia Matki Bożej w Kozielszczynie. Pod jego przewodnictwem życie mnisze kontynuowały niektóre członkinie wspólnoty tego klasztoru, w tym ich ostatnia przełożona, ihumenia Olimpiada. Gdy ta świątynia również została odebrana wiernym, archimandryta Aleksander udał się do Kijowa.
30 października 1932 roku w Kijowie przyjął chirotonię biskupią, otrzymując tytuł biskupa humańskiego, wikariusza eparchii kijowskiej. W 1933 roku objął katedrę winnicką. Od 1934 roku zasiadał w Tymczasowym Patriarszym Świętym Synodzie, kierowanym przez metropolitę moskiewskiego i kołomieńskiego Sergiusza. W 1937 roku objął katedrę charkowską, a jednocześnie mianowano go locum tenens eparchii kijowskiej oraz Egzarchatu Ukraińskiego. Służył w jedynej czynnej cerkwi w mieście – cerkwi św. Mikołaja, którą, na polecenie władz i wbrew woli wiernych, musiał dzielić z parafią należącą do Żywej Cerkwi. Po nieco ponad roku od objęcia katedry, 29 lipca 1938 roku został aresztowany, a 17 lipca następnego roku skazany przez sąd wojskowy Charkowskiego Okręgu Wojskowego na dziesięć lat pozbawienia wolności. W styczniu 1940 roku wyrok został uchylony, a sprawa arcybiskupa miała być ponownie rozpatrywana, jednak w maju tego samego roku, przed rozpoczęciem postępowania, hierarcha zmarł w szpitalu więziennym. Został potajemnie pochowany we wsi Zalutino.
Kult
W 1993 roku arcybiskup Aleksander został uznany za świętego czczonego lokalnie w eparchii charkowskiej. W 2000 roku Sobór Biskupów Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego rozszerzył jego kult na cały Kościół, zaliczając hierarchę do grona nowomęczenników i wyznawców rosyjskich. Relikwie św. Aleksandra są wystawione w soborze Zwiastowania w Charkowie.
Przypisy
