Aleksander Paszkiewicz (ur. 16 lipca 1866, zm. 9 maja 1915 pod Rymanowem) – major piechoty C. K. Armii.
Życiorys
Urodził się 16 lipca 1866 roku we Lwowie, jako syn Władysława Paszkiewicza herbu Radwan oraz Heleny Podlewskiej herbu Bogoria. Z matczynej strony łączył go z powstańcem listopadowym Walerianem Podlewskim, który był jego dziadkiem. Paszkiewicz stał się zawodowym żołnierzem C. K. Armii, rozpoczynając od kadeta służby stałej od 1 września 1886 roku. Następnie awansował na porucznika 1 maja 1889 roku i na nadporucznika 1 listopada 1893 roku. Przez wiele lat służył w 80 pułku piechoty we Lwowie, a od około 1893 roku, jako oficer nadkompletowy, został przydzielony do wojskowego instytutu geograficznego. Od około 1896 roku ponownie pełnił służbę w 80 p.p., a około 1897/1898 roku został odkomenderowany do Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt jako aspirant nauczycielski, a także do Szkoły Kadetów Piechoty w Temesvár jako członek personelu nauczycielskiego. W tym okresie awansował na kapitana 2 klasy 1 listopada 1901 roku, a od około 1902 roku ponownie służył w 80 pułku. Po awansie na kapitana 1 klasy 1 listopada 1901 roku, około 1905/1906 roku został przydzielony do kadry nauczycielskiej Szkoły Kadetów Piechoty w Łobzowie, następnie kontynuował służbę w macierzystym 80 p.p. W maju 1913 roku otrzymał stopień majora piechoty. Około 1913/1914 roku został przeniesiony do 77 pułku piechoty w Przemyślu, gdzie objął stanowisko komendanta III batalionu.
W trakcie I wojny światowej, w szeregach 77 p.p. z Sambora, brał udział w działaniach wojennych od samego początku. 14 sierpnia 1914 roku, wraz z oddziałem zwiadowczym (Nachrichten-Datachement), był jednym z pierwszych, którzy przekroczyli granicę Imperium Rosyjskiego. Dziesięć dni później zajął trzy mosty w Goraju, utrzymując je przez 48 godzin, pomimo ataku przeważających sił nieprzyjaciela, co zapobiegło otoczeniu jego dywizji od strony południowo-wschodniej. Na czele batalionu, składającego się z rozproszonych sił pułków 77 i 45, 3 września otoczył zajęty przez Rosjan las oraz syberyjski 30 pułk piechoty, częściowo niszcząc wrogie siły i biorąc niektórych do niewoli. W tych walkach jego oddział liczył około 4500 ludzi, podczas gdy siły nieprzyjaciela wynosiły około 4000. Od początku wojny uczestniczył w ponad 30 bitwach, wyróżniając się ogromną odwagą. Zginął w wieku 42 lat 9 maja 1915 roku (formalnie 10 maja) podczas walk w środkowej Galicji, kiedy to szturmował wzgórze w pobliżu Sieniawy pod Rymanowem, gdzie został trafiony dwiema kulami.
Był żonaty z Michaliną z Nowina – Konopków, pochodzącą z Mogilan, i miał dwie córki, w tym Helenę Amelię (ur. 1897).
Odznaczenia
Order Korony Żelaznej 2 wzgl. 3 klasy (1915)
Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną – pośmiertnie (1915)
Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce czerwonej (około 1912)
Odznaka za Służbę Wojskową III stopnia (około 1909)
Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (ok. 1899)
Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (około 1909)
Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (około 1913)
Krzyż Mariański
