Aleksander Ostrowski (urodzony 12 września 1810 roku w Maluszynie, zmarł 6 maja 1896 roku w tym samym miejscu) był ziemianinem oraz działaczem politycznym.
Życiorys
Ojcem Aleksandra był Wojciech, senator i kasztelan Królestwa Polskiego, natomiast jego matką była Józefa z Potockich, córka Aleksandra Potockiego, ministra policji z czasów Księstwa Warszawskiego. W 1827 roku rozpoczął studia na wydziale prawa w Królewskim Uniwersytecie Warszawskim, a następnie udał się na dalsze kształcenie do Monachium, które ukończył w 1830 roku. W trakcie studiów odbył także kilka podróży do Szwajcarii, Rzymu oraz Włoch. Po powrocie do kraju wstąpił do wojska, gdzie na początku służył jako prosty żołnierz w szwadronie jazdy poznańskiej, a później w 5 Pułku Ułanów imienia Zamoyskich w stopniu oficerskim. Po przekroczeniu granicy, z całym korpusem złożył broń pod Zawichostem. Został osadzony w fortecy w Ołomuńcu, gdzie pozostał z towarzyszami do momentu ogłoszenia amnestii przez cesarza Mikołaja.
Po powrocie do rodzinnego majątku rozpoczął jego unowocześnianie za zgodą ojca. Ożywił podupadłą gospodarkę rybną, a w 1845 roku założył w swoim folwarku w Silniczce małą cukrownię, która w 1863 roku przynosiła dochód w wysokości 1.793.000 rubli, z czego Aleksander posiadał 51% udziałów. W 1882 roku jako pierwszy wprowadził oświetlenie elektryczne za pomocą lamp łukowych. W tym samym roku w folwarku zainstalowano maszynę parową, a także założono szpital, który początkowo był przeznaczony dla pracowników najemnych, a później dla chłopów zamieszkujących dobra maluszyńskie. Szpital dysponował dziesięcioma łóżkami, a w późniejszym czasie zatrudniono także lekarza. Ostrowski wybudował również 14 szkół na terenie swojego majątku. Przyznawał emerytury swojej służbie oraz urzędnikom, nie zapominając o wdowach i nieletnich dzieciach. Dla włościan i całej służby stworzył kasę zapomogowo-pożyczkową, która pełniła rolę kasy oszczędnościowej.
W 1850 roku Aleksander Ostrowski aktywnie zaangażował się w życie publiczne, zostając radcą Dyrekcji Głównej Towarzystwa Kredytowo Ziemskiego w guberni kaliskiej. W 1852 roku awansował i od tej pory zasiadał w zarządzie głównym Towarzystwa. Należał także do redakcji „Roczników Gospodarstwa Krajowego”, powstałych w 1842 roku, a od 1858 roku do Towarzystwa Rolniczego, gdzie od 1859 roku pełnił funkcję wiceprezesa. Od 1861 roku był członkiem Rady Stanu, a od 1862 roku gubernatorem cywilnym radomskim. W 1863 roku objął stanowisko dyrektora Komisji Spraw Wewnętrznych, jednak 3 marca 1864 roku został zwolniony z tej funkcji, pozostając członkiem Rady Stanu. W 1863 roku przewodniczył w wydziale próśb i zażaleń, a w 1866 roku pracował w wydziale skarbowo-administracyjnym. Po rozwiązaniu Rady Stanu w 1867 roku Aleksander Ostrowski opuścił rząd. Otrzymał odznaczenie – order św. Anny I klasy, a także był członkiem korespondentem Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego (1859–1896).
Aleksander Ostrowski był żonaty z Heleną z hrabiów Morsztynów, z którą miał sześcioro dzieci: synów Augusta (ur. 1836), Jana (ur. 1840), Konrada (1846–1848) oraz Józefa, a także dwie córki: Marię (ur. 1838) i najmłodszą Ludwikę (ur. 1851).
Po jego śmierci, Aleksander Ostrowski został pochowany w kościele parafialnym w Maluszynie, gdzie był największym dobroczyńcą. Po jego zgonie majątek przeszedł na własność syna Józefa, a Ostrowski posiadał 370 hektarów ziemi na obszarze dzisiejszej Ukrainy.
