Aleksander Omieczyński (ur. 12 grudnia 1909 w Trzciance, zm. 10 września 1941 w Szczecinie) był nauczycielem, chórzystą oraz aktywnym krzewicielem polskości.
Życiorys
Był synem małorolnego chłopa. Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego w Lubawie odbył praktykę w Grudziądzu, a w 1933 roku przeniósł się do Wrocławia, mając nadzieję na podjęcie pracy w polskiej szkole. Niemieckie władze jednak nie zgodziły się na to, więc w 1935 roku osiedlił się w Szczecinie. Po wielu trudnych doświadczeniach rozpoczął pracę w polskiej szkole, gdzie legalnie uczył języka polskiego i śpiewu, a nielegalnie historii i geografii. Prowadził również drużynę harcerską „Gryf” oraz zuchową „Wiewiórki”. Nie ograniczał się jedynie do pracy z dziećmi; angażował się także w działania na rzecz młodzieży i dorosłych, organizując chór, orkiestrę oraz teatr amatorski.
Krzewienie polskości
Działalność Omieczyńskiego w zakresie krzewienia polskości nie ograniczała się tylko do polskiego środowiska w Szczecinie, lecz obejmowała również okoliczne powiaty, w których żyli robotnicy polskiego pochodzenia. Pełniąc funkcję nauczyciela-drużynowego oraz będąc członkiem Związku Polaków, organizował w terenie punkty nauczania, oddziały ZP oraz biblioteki, a także wspierał kolportaż prasy polskiej.
3 czerwca 1939 roku został aresztowany podczas prowadzenia lekcji, co doprowadziło do zamknięcia polskiej szkoły. W sierpniu 1939 roku wywieziono go do obozu w Oranienburgu, gdzie przebywało już wielu aresztowanych działaczy polonijnych, takich jak Maksymilian Golisz, J. Mozolewski oraz Władysław Narożyński. W 1940 roku trafił do więzienia w Szczecinie, gdzie 10 września 1941 roku został zamordowany. Jego miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie.
