Aleksander Okorski
Aleksander Okorski (urodzony 24 sierpnia 1803, zmarły 5 lutego 1875) był lekarzem, uczestnikiem powstania listopadowego, emigrantem, a także naczelnym lekarzem Szpitala Św. Wincentego a Paulo oraz aktywnym działaczem społecznym.
Życiorys
Urodził się 24 sierpnia 1803 roku w Podlodowie, w pobliżu Łukowa (Podlasie), jako syn Józefa, ekonoma i szlachcica, oraz Elżbiety z Besslów. Kształcił się w lubelskiej Szkole Wojewódzkiej, która później została przekształcona w Liceum Wojewódzkie. Po uzyskaniu „patentu dojrzałości” studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego w latach 1824-1830, zdobywając tytuł magistra medycyny i chirurgii. W czasie Powstania Listopadowego pełnił rolę lekarza w szwadronie pułku krakusów lubelskich, a następnie został lekarzem sztabowym w korpusie generała Macieja Rybińskiego. Był także członkiem Towarzystwa Wychowania Dzieci po Poległych Rycerzach Polskich. Po klęsce powstania musiał emigrować, a po uzyskaniu amnestii wrócił do kraju, gdzie został zastępcą chirurga powiatu kraśnickiego. W 1835 roku otrzymał nominację na zastępcę lekarza obwodu lubelskiego.
Od 1836 roku prowadził praktykę prywatną, a wkrótce objął stanowisko naczelnym lekarzem Szpitala Św. Wincentego w Lublinie. W okresie 1839–1869 pełnił funkcję miejskiego lekarza oraz akuszera gubernialnego, a następnie, z powodu złego stanu zdrowia, przeszedł na emeryturę. Zyskał dużą popularność dzięki swojej działalności w Lubelskim Towarzystwie Dobroczynności.
Został uhonorowany licznymi odznaczeniami za swoją wzorową pracę.
Zmarł 5 lutego 1875 roku w Lublinie.
Bibliografia
Nota biograficzna na stronie L.O. im. Staszica. [dostęp 2009-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 października 2009)]. (pol.).
