Aleksander Ogrodnik

Aleksander Ogrodnik, znany również jako „Szulc” (ur. 12 grudnia 1897, zm. 1977 w Pabianicach) – kapitan piechoty Wojska Polskiego oraz członek Związku Walki Zbrojnej.

Życiorys

W czasie II Rzeczypospolitej służył w 31 pułku Strzelców Kaniowskich w Sieradzu. W latach 1921–1926 pełnił funkcje: dowódcy kompanii, następnie batalionu, a także zastępcy oficera mobilizacyjnego, a w końcu adiutanta dowódcy pułku. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika z datą starszeństwa 1 lipca 1921 roku w korpusie oficerów piechoty. 29 kwietnia 1933 roku otrzymał awans na kapitana ze starszeństwem od 1 stycznia 1933 roku oraz 68. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Wziął udział w wojnie obronnej 1939, unikając niewoli niemieckiej, a po zakończeniu działań wojennych powrócił do Sieradza.

Natychmiast po powrocie zaangażował się w działalność konspiracyjną. Komendant Okręgu Łódzkiego Związku Walki Zbrojnej, ppłk Leopold Okulicki, ps. „Johan Muller”, wyznaczył go na dowódcę Obwodu Sieradzkiego z zadaniem zorganizowania grup oporu w regionie oraz stworzenia placówki ZWZ według wzorów wojskowych. Po złożeniu przysięgi przez kpt. Zygmunta Waltera-Janke, Ogrodnik z sukcesem rozpoczął działania, angażując w konspirację byłych podkomendnych (np. st. sierż. Juliana Karolusa, Antoniego Gasiorowskiego, plut. Erwina Lercha) oraz członków Przysposobienia Wojskowego i innych organizacji paramilitarnych. Osoby z niemieckimi nazwiskami namawiał do przyjęcia volkslisty w celach wywiadowczych. Mimo trudnych warunków zimowych (1939/1940) osobiście odwiedzał oddalone wioski, aby rozszerzyć działalność Obwodu. Stworzył sieć placówek, powołał ich dowódców, w tym pchor. mar. J. Okońskiego, ps. „Czarny Janek”, na komendanta II Rejonu (gm. Bogumiłów, Barczew, Majaczewice), dr. Romana Ziębę na komendanta miejskiego oraz por. Jana Kaczmarkiewicza, ps. „Janek”, na komendanta Rejonu „Męka” (gm. Rossoszyca, Męka, Wojsławice). Rozpoczął budowę grupy dywersyjnej i wywiadu, a do zimy 1939/40 podporządkował sobie lokalne grupy Stronnictwa Narodowego z Warty, Szadku i Widawy. 22 czerwca 1940 roku został aresztowany, lecz nie został rozpoznany jako oficer i członek konspiracji. Przewieziono go do obozu Sachsenhausen, gdzie udało mu się przetrwać. Po wojnie osiedlił się w Pabianicach, gdzie zmarł w 1977 roku.