Aleksander Antoni Oborski (urodzony 6 marca 1779 w Warszawie, zmarł w 1841 w Lublinie) był polskim oficerem.
Był synem Józefa Oborskiego oraz Petroneli z Ossowskich. W latach 1785-1792 uczęszczał do Szkoły Rycerskiej, gdzie uzyskał stopień chorążego artylerii koronnej. Brał udział w wojnie z 1792 roku oraz w powstaniu kościuszkowskim, awansując na stopień porucznika. W 1798 roku wstąpił do Legionów Polskich, a następnie uczestniczył w kampanii włoskiej. Po pokoju w Lunéville powrócił do Polski. W 1807 roku znów wstąpił do wojska, aby wziąć udział w kampanii pruskiej, gdzie awansował na kapitana 3 Pułku Ułanów, a później został szefem szwadronu w 8 Pułku Ułanów. W wojnie austriackiej walczył w kawalerii (3504 żołnierzy) pod dowództwem generała Różnieckiego, biorąc udział m.in. w bitwie pod Raszynem. W 1810 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari. W czasie wojny 1812 roku pełnił służbę w stopniu majora w 13 pułku srebrnych huzarów w V korpusie księcia Józefa Poniatowskiego. Za tę kampanię został odznaczony Orderem Obojga Sycylii, który przyznał mu Murat. W 1812 roku opublikował swoje Przepisy polowe w czasie boju, przeznaczone dla jazdy lekkiej oraz wszelkich oficerów tej broni, w tłumaczeniu z języka francuskiego. W 1813 roku dowodził Pułkiem Ułanów Księstwa Warszawskiego po płk. Radzimińskim, który poległ 7 września 1812.
Oborski uczestniczył w wojnach napoleońskich aż do 1814 roku, osiągając stopień pułkownika oraz zdobywając Krzyż Kawalerski i Krzyż Oficerski Legii Honorowej. Po zakończeniu kariery wojskowej zajął się malarstwem.
W powstaniu listopadowym od 8 stycznia 1831 roku brał udział jako dowódca pułku jazdy, który został sformowany z ochotników w styczniu 1831 jako 2 Pułk Jazdy Augustowskiej.
Brał udział w bitwie pod Ostrołęką 25 lutego 1831 roku. W kwietniu 1831 roku jednostka została przemianowana na 7 Pułk Ułanów w okolicach Łowicza.
Pułk zdobył 1 krzyż kawalerski, 8 złotych i 6 srebrnych. Okazał się jednak słabym organizatorem jazdy w regionie Augustowskim. Po nim dowództwo pułku objął mjr Jerzy Bułharyn. Aleksander Oborski zmarł w 1841 roku w Lublinie.
Bibliografia
Białkowski Antoni, Wspomnienia starego żołnierza, Gdynia 2003.
Chłapowski Dezydery, Pamiętniki, Kraków 1986.
Dembiński Henryk, Pamiętnik Henryka Dembińskiego jenerała wojsk polskich, Poznań 1860.
Gajewski Franciszek, Pamiętniki Franciszka z Błociszewa Gajewskiego, pułkownika wojsk polskich (1802-1831), Poznań 1913, t. I.
Oborski Aleksander, Przepisy polowe w czasie boju przeznaczone dla jazdy lekkiej i wszelkich oficerów tejże broni, Warszawa 1812.
Załuski Józef Bonawentura, Wspomnienia o pułku lekkokonnym polskim gwardyi Napoleona I przez cały czas od rozwiązania pułku w r. 1807, aż do końca w roku 1814, Kraków 1862.
