Aleksander Jan Mroczkowski
Aleksander Jan Mroczkowski (ur. 18 czerwca 1893 w Nowej Wsi Królewskiej, zm. 11 marca 1933 w Obornikach) był majorem piechoty w Wojsku Polskim, który brał udział w I wojnie światowej, wojnie z bolszewikami oraz w powstaniach wielkopolskim i śląskim. Otrzymał Order Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 18 czerwca 1893 roku w Nowej Wsi Królewskiej, wówczas w rejencji poznańskiej, jako syn Władysława i Marty z Paszkiewiczów. Ukończył seminarium nauczycielskie w Rawiczu. Służył jako żołnierz w armii niemieckiej na froncie rumuńskim, gdzie odniósł rany. Od grudnia 1918 roku był członkiem 2 Pułku Poznańskiego im. Dąbrowskiego, a później 1 Pułku Rezerwowego Strzelców Wielkopolskich oraz 68 pułku piechoty. 7 lutego 1919 roku, na wniosek głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi Polskimi w byłym zaborze pruskim, awansował z sierżanta na podporucznika w piechocie, z datą starszeństwa 21 stycznia 1919 roku. 25 listopada 1920 roku został zatwierdzony w stopniu porucznika, z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej. Brał udział w powstaniu śląskim w 1921 roku. 3 maja 1922 roku zweryfikowano go w stopniu kapitana, z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku oraz 1017 lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym pozostał 68 pp. 10 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 55 Pułku Piechoty w Lesznie. W następnym roku pełnił w tym pułku rolę pełniącego obowiązki komendanta kadry batalionu zapasowego. W lutym 1925 roku przydzielono go z 55 pp do 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu na stanowisko I oficera sztabu. 23 grudnia 1927 roku przeniesiono go do kadry oficerów piechoty, pozostawiając na dotychczas zajmowanym stanowisku. 18 lutego 1928 roku został mianowany majorem z datą starszeństwa 1 stycznia 1928 roku i 26. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W kwietniu 1928 roku przeszedł z 14 DP do 85 pułku piechoty w Nowej Wilejce jako oficer sztabowy pułku. W lipcu 1929 roku objął stanowisko dowódcy batalionu. W marcu 1931 roku przeniesiono go do 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu, gdzie również pełnił funkcję dowódcy batalionu. W październiku tego samego roku został kwatermistrzem. Z dniem 30 września 1932 roku przeszedł w stan spoczynku, pozostając w ewidencji PKU Szamotuły i posiadając przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII.
Zmarł 11 marca 1933 roku w Obornikach, „po długich i ciężkich cierpieniach”. Trzy dni później został pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu (kwatera III-4-19). Był żonaty.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (20 maja 1921)
- Krzyż Niepodległości (20 grudnia 1932)
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
Przypisy
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Kazimierz Plasota: Zarys historji wojennej 68-go pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Nekrolog. „Kurier Poznański”. 117, s. 20, 1933-03-12. Poznań.
- Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 73, s. 4, 1933-03-14. Warszawa.
- Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego – baza on-line. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2019-08-21].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
