Aleksander Mościcki (ur. 10 czerwca 1898 w Tworkowicach, zm. 25 listopada 1980) był polskim duchownym rzymskokatolickim, który pełnił funkcję biskupa pomocniczego diecezji łomżyńskiej w latach 1952–1980.
Życiorys
Urodził się 10 czerwca 1898 roku w Tworkowicach, niedaleko Ciechanowca. Nauki średnie odbył w Wilnie, a od 1918 roku studiował w wileńskim seminarium duchownym. W 1921 roku dołączył do Wydziału Teologicznego reaktywowanego Uniwersytetu Stefana Batorego. 6 czerwca 1925 roku został wyświęcony na prezbitera. W latach 1928–1932 kształcił się na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, gdzie uzyskał magisterium z ekonomii społecznej oraz nauk politycznych. W 1932 roku otrzymał również magisterium z teologii na Uniwersytecie Stefana Batorego.
Po przyjęciu święceń kapłańskich pracował przez dwa miesiące jako wikariusz w parafii w Dobrzyniewie. W kurii wileńskiej pełnił funkcje notariusza oraz sekretarza. Angażował się w działalność organizacji społecznych, takich jak Chrześcijańskie Związki Zawodowe oraz Chrześcijańskie Związki Rzemieślnicze, był sekretarzem Instytutu Akcji Katolickiej oraz dyrektorem męskich stowarzyszeń katolickich. Po wybuchu II wojny światowej świadczył posługę duszpasterską w Wilnie. W marcu 1942 roku został aresztowany przez Niemców i do lipca 1942 roku przebywał w więzieniu na Łukiszkach, skąd został przewieziony do Wyłkowyszek. Od października 1942 roku był internowany w obozie ciężkiej pracy w Szałtupiu koło Kowna, z którego udało mu się uciec w lipcu 1944 roku, w obliczu zbliżającego się frontu radzieckiego, i wrócić do Wilna.
Jesienią 1944 roku został prefektem reaktywowanego seminarium wileńskiego, gdzie nauczał katolickiej nauki społecznej oraz prawa publicznego Kościoła. Gdy w lutym 1945 roku seminarium zostało zamknięte przez litewskie władze sowieckie, wspólnie z księżmi Janem Krassowskim i Aleksandrem Chodyką zorganizował nową uczelnię w Białymstoku, która rozpoczęła działalność w maju 1945 roku. W 1946 roku objął stanowisko wicerektora białostockiego seminarium, a do momentu przybycia z Wilna księdza Michała Sopoćki prowadził wykłady z pedagogiki i katechetyki.
6 lutego 1952 roku papież Pius XII mianował go biskupem pomocniczym diecezji łomżyńskiej z tytularną stolicą Doara. Sakrę biskupią otrzymał 25 lutego 1952 roku w Białymstoku, a konsekracji dokonał Romuald Jałbrzykowski, arcybiskup metropolita wileński, w asyście Czesława Falkowskiego, biskupa diecezjalnego łomżyńskiego, oraz Ignacego Świrskiego, biskupa diecezjalnego siedleckiego. Jako dewizę biskupią obrał słowa „Nolite timere… Christus regnat”. Pełnił funkcję wikariusza generalnego, a w 1952 roku został archidiakonem, a w 1965 roku dziekanem kapituły łomżyńskiej. Po śmierci biskupa Czesława Falkowskiego, od 25 sierpnia 1969 roku do 19 marca 1970 roku, administrował diecezją jako wikariusz kapitulny. Uczestniczył w II sesji soboru watykańskiego II.
Był współkonsekratorem podczas sakr biskupa diecezjalnego włocławskiego Antoniego Pawłowskiego (1952) oraz biskupa diecezjalnego łomżyńskiego Mikołaja Sasinowskiego (1970).
Zmarł 25 listopada 1980 roku i został pochowany na cmentarzu przy ul. Kopernika w Łomży.
Odznaczenia, upamiętnienie
Prezydent RP Ignacy Mościcki dwukrotnie, w 1936 i 1938 roku, uhonorował go Złotym Krzyżem Zasługi.
W 2019 roku w kościele Trójcy Przenajświętszej w Ciechanowcu odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą jego osobie.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Aleksander Mościcki [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-10-21] (ang.).
