Aleksander Migo

Aleksander Migo, urodzony 20 maja 1946 roku w Wadowicach, to polski poeta oraz reprezentant poezji postmodernistycznej. Tworzył również teksty piosenek, w tym dla Kazimierza Grześkowiaka („Kawalerskie noce”) oraz wczesnej Budki Suflera („Blues George’a Maxwella”). Studiował filologię polską na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Zadebiutował na łamach „Kameny”, a jego utwory ukazywały się także w takich czasopismach jak „Życie Literackie”, „Miesięcznik Literacki”, „Nowy Wyraz”, „Poezja”, „Literatura” oraz „Kultura”. W latach 1969–1971 był związany z grupą poetycką studencką „Samsara”. Aktualnie mieszka w Ozimku, w województwie opolskim.

Tematyka i styl

W twórczości Migi można dostrzec egzystencjalny niepokój związany z przenikaniem się światów emocjonalnego i materialnego. Jego próby odnalezienia własnej świadomości manifestują się w lirycznych opisach otaczających go miejsc oraz przedmiotów, takich jak w „Kantyczce optymistycznej” ze zbioru „Monolog po sezonie” czy „Dolinie mojej matki” oraz „Lasach dziecinnych” ze zbioru „Ciemny pokój”. W innych utworach zawarte są analizy i oceny zjawisk, zarówno literackich, jak w „Monologu po sezonie” z tego samego tytułu, jak i społecznych, na przykład w „O paniach jednej maści” ze zbioru „Ciemny pokój”.

Warsztat i forma

W zakresie warsztatu Migo dąży do perfekcji w modernistycznej formie rymowanej. Jego subtelne i wyszukane rymy niedokładne najczęściej występują w układzie nieparzystym, jednak ich rozmieszczenie często zmienia się nawet w obrębie jednego utworu. Długości wersów są często dowolne, co skutkuje efektem rozluźnienia formy i ukazuje jego twórczą kreatywność. Styl jego poezji jest bardzo emocjonalny, a dobór słów oraz środki stylistyczne są zarówno wyszukane, jak i subtelne.