Aleksander Michalski (urodzony w 1855, zmarły 3 grudnia 1904 w Krakowie) to jeden z czołowych polskich geologów.
Życiorys
W 1878 roku zakończył naukę w Instytucie Górniczym w Petersburgu. Jego zainteresowania obejmowały paleontologię, stratygrafię, kartografię geologiczną oraz geologię złożową. Był członkiem Komitetu Geologicznego w Petersburgu. Mniej znane są jego badania dotyczące hydrogeologii oraz jego wkład w rozwój uzdrowiska w Busku. Został pochowany w Krakowie na cmentarzu Rakowickim, w kwaterze XIIIa.
W 1883 roku przeprowadził badania oraz stworzył mapę południowo-zachodniej części ówczesnej guberni kieleckiej. Wyniki tych badań zostały opublikowane w 1884 roku.
W tym samym roku, dzięki staraniom dr. Dobrzańskiego, ówczesnego dzierżawcy buskiego zakładu zdrojowego, Aleksander Michalski został wysłany do Buska, aby dokładniej zbadać miejscowe warunki geologiczne oraz przeprowadzić odwierty, które miały na celu odkrycie nowych źródeł wody mineralnej. W ramach tych prac inżynier Michalski wykonał cztery odwierty, z których uruchomił nowe ujęcia wód leczniczych:
- nr 1, o głębokości 44 m, z wydajnością 60 m³ na dobę z samowypływu – eksploatowane do 1947 roku i nazwane na cześć odkrywcy, źródłem Michalskiego.
- nr 2, o głębokości 61 m, z wydajnością 146 m³ na dobę, eksploatowane do 1972 roku.
- nr 3, o głębokości 57 m, z wydajnością 84 m³ na dobę.
- nr 4, o głębokości 81 m, z wydajnością 68 m³ na dobę z samowypływu. W latach 1927–1928 wykonano otwór zastępczy 4a, który po kolejnych rekonstrukcjach był eksploatowany do 1991 roku. Obecnie rozważana jest jego kolejna renowacja. Ujęcie to od 1974 roku nosi nazwę Aleksander, aby uhonorować odkrywcę, Aleksandra Michalskiego.
Ujęcia wiertnicze opracowane przez Michalskiego charakteryzowały się łączną wydajnością ponad dwukrotnie większą w porównaniu do dotychczas wykorzystywanych ujęć studziennych.
W 1887 roku Michalski opublikował artykuł dotyczący problematyki buskich wód mineralnych oraz ich genezy. Wskazał, że wody te powstają w wyniku ługowania składników z gipsowych osadów mioceńskich przez wody opadowe oraz wody słodkie z kredowego piętra, gromadząc się w izolowanych zagłębieniach opok kredowych, które leżą pod skałami kenozoicznymi.
W 1893 roku Michalski opublikował pracę, w której zwrócił uwagę na nieracjonalność korzystania z ujęć studziennych oraz ich użytkowania jako rezerwuarów wody mineralnej. Zasugerował i uzasadnił potrzebę przejścia na system eksploatacji otworowej.
