Aleksander Michał Eysymontt
Aleksander Michał Eysymontt (urodzony około 1740, zmarły po 1795) był posłem na Sejm Czteroletni z powiatu grodzieńskiego w 1788 roku oraz podstarościm grodzieńskim.
Pełnione urzędy
- Komornik grodzieński (1772)
- Budowniczy grodzieński (11 grudnia 1772 – 2 września 1777)
- Sędzia grodzki grodzieński (16 października 1777 – 4 maja 1786)
- Stolnik grodzieński (8 lutego 1782 – 7 marca 1786)
- Wojski grodzieński (7 marca 1786 – 19 stycznia 1790)
- Podstarości grodzieński (od 4 maja 1786, był ostatnim na tym urzędzie)
Poseł na Sejm Rzeczypospolitej Obojga Narodów
W latach 1788–1790 reprezentował powiat grodzieński.
Deputat na Trybunał Główny Wielkiego Księstwa Litewskiego
- 1772–1773 – z powiatu grodzieńskiego
- 1782–1783 – z powiatu grodzieńskiego
Życiorys
Możliwe, że jest osobą wymienioną w Popisie z 1765 roku z okolic Eysymonty w parafii Jezierskiej jako: Imć pan Michał Eysymąt – komisarz powiatu grodzieńskiego, na koniu szpakowatym, odpowiednio przygotowanym do wojny.
Po śmierci Michała Józefa, chorążego grodzieńskiego, stał się niekwestionowanym liderem rodu oraz obok Kazimierza Wolmera jednym z najważniejszych polityków w Ziemi Grodzieńskiej. Musiał cieszyć się zaufaniem oraz reputacją osobistej uczciwości, ponieważ od 1777 roku aż do końca niepodległości przewodził jurysdykcji grodzieńskiej. Już na sejmie walnym w 1775 roku został wybrany do komisji rozstrzygającej spór między Kazimierzem Wolmerem, ówczesnym sędzią ziemskim grodzieńskim, a miastem Grodnem oraz do komisji zajmującej się graniczną sprawą Jakuba Rukiewicza, podstarościego grodzieńskiego. To zapewne z jego inicjatywy wprowadzono pod obrady Sejmu sprawę zamiany Milkowszczyzny z powrotem na Szudziałowo, które były odwiecznymi dobrami Eysymontów. Niewątpliwie to on polecił Tyzenhauzowi uzdolnionego krewnego Macieja, znakomitego administratora. W 1782/1783 roku był deputatem powiatu grodzieńskiego na Trybunał Główny Wielkiego Księstwa Litewskiego kadencji wileńskiej. W 1788 roku został wybrany posłem na Sejm Wielki z powiatu grodzieńskiego (wraz z Kazimierzem Wolmerem). 7 października 1788 roku w Warszawie złożył przysięgę sejmową. Od 1790 roku stopniowo wycofywał się z życia publicznego, przekazując urząd wojskiego Ferdynandowi, chorążycowi grodzieńskiemu, ale pozostając przy podstarościństwie.
Zmarł prawdopodobnie po roku 1795, ponieważ nikt nie został już powołany na tę funkcję.
Rodzina
Ożenił się z Joanną z Bilminów, z którą miał syna Jana Nepomucena, sędziego sejneńskiego oraz dzierżawcę kolonii Sosnowy Grąd, a także córkę Józefę, żonę Hipolita Wołkowickiego, sędziego ziemskiego grodzieńskiego.
