Aleksander Marian Ryl

Aleksander Marian Ryl

Aleksander Marian Ryl (ur. 8 grudnia 1870 w Chęcinach, zm. 4 sierpnia 1933 w Warszawie) był farmaceutą, społecznikiem oraz filantropem.

Życiorys

Urodził się 8 grudnia 1870 roku w Chęcinach w rodzinie Aleksandra Wincentego oraz Józefy Gabrieli z domu Janiszewskiej. Po ukończeniu męskiego gimnazjum w Radomiu, odbył praktykę w aptece w Łodzi. W 1893 roku zdał egzamin na podaptekarza na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie pracował w aptece w Odessie. W 1897 roku uzyskał dyplom z farmacji na uniwersytecie w Dorpacie. W trakcie studiów był aktywnym członkiem korporacji studenckiej oraz pełnił funkcję pierwszego prezesa korporacji Lechicja.

W latach 1897-1900 był właścicielem aptek w Parczewie, a od 1904 roku prowadził aptekę w Warszawie.

Był również współwłaścicielem fabryki kapsułek żelatynowych „S.Zembrzuski i S-ka” w Warszawie.

Aleksander Ryl pełnił funkcję dyrektora technicznego oraz był członkiem zarządu Warszawskiego Towarzystwa Akcyjnego „Motor”, które było jednym z pionierów przemysłu farmaceutycznego oraz handlu chemiczno-farmaceutycznego w Polsce.

Był autorem technologii produkcji „Motopiry”, która była prekursorem aspiryny. Wprowadził także do produkcji kapsułki tranowe dla dzieci.

Angażował się w działalność Polskiego Powszechnego Towarzystwa Farmaceutycznego oraz Warszawskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, a także pełnił rolę prezesa Towarzystwa Czytelni w Warszawie.

Życie osobiste Aleksandra Ryla związane było z Marią Józefą z domu Janiszewską, z którą miał syna Stanisława. Zmarł 4 sierpnia 1933 roku w Warszawie i został pochowany w rodzinnym grobowcu na Powązkach.

Przypisy

Bibliografia

  • Archiwum Korporacyjne – Archiwum i Muzeum Polskich Korporacji Akademickich [online], www.archiwumkorporacyjne.pl [dostęp 2020-12-26].
  • Tadeusz W. Świątek, Rafał Chwiszczuk: Warszawski ruch społecznikowski. Warszawa: Fundacja Cultus, 2010, s. 124. ISBN 978-83-62679-00-3. [dostęp 2020-12-23].
  • Aleksander Marian Ryl [online], M.J. Minakowski: Wielka Genealogia Minakowskiego [dostęp 2020-12-23].
Przeczytaj u przyjaciół: