Aleksander Marian Korwin-Szymanowski

Aleksander Marian Korwin-Szymanowski (urodzony 8 stycznia?/21 stycznia 1913 roku w Petersburgu, zmarły 27 kwietnia 1987 roku w Warszawie) to polski architekt.

Życiorys

Przyszedł na świat w rodzinie lekarza Stanisława Feliksa Korwin-Szymanowskiego, herbu Ślepowron, oraz Teresy Leonii z Domachowskich. Po wybuchu rewolucji październikowej rodzina Korwin-Szymanowskich osiedliła się w Warszawie. W 1932 roku Aleksander ukończył Gimnazjum im. Stefana Batorego, a następnie rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1935 roku uzyskał tzw. półdyplom, a rok później odbył roczne, obowiązkowe szkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii w Włodzimierzu Wołyńskim. W trakcie studiów zdobywał doświadczenie zawodowe, pracując jako praktykant m.in. przy rozbudowie portu w Gdyni, budowie Zbrojowni nr 2 w Warszawie oraz jako kreślarz w biurze Bohdana Pniewskiego i Juliusza Żakowskiego. Dzień przed wybuchem II wojny światowej otrzymał kartę mobilizacyjną i wziął udział w kampanii wrześniowej. Pod koniec września 1939 roku trafił do niewoli, jednak udało mu się uciec z koszar w Łowiczu. Pracował jako zastępca kierownika budowy, najpierw w Warszawie, a następnie w Zamościu. W lipcu 1944 roku powrócił do Warszawy, gdzie aktywnie uczestniczył w powstaniu warszawskim. Walczył w XI Zgrupowaniu Batalionu „Chrobry I”, gdzie w szóstym dniu walk został poważnie ranny w nogę, co groziło amputacją. Dzięki staraniom ojca udało się uratować nogę, jednak Aleksander Korwin-Szymanowski do końca życia pozostał inwalidą, a kończyna była sztywna. Po upadku powstania trafił do niewoli i przebywał w Stalagu XI-A Altengrabow.

Po wojnie przez rok przeszedł rehabilitację w Poznaniu, ale leczenie nie przyniosło oczekiwanych rezultatów. Od 1946 roku związał się zawodowo z pracownią projektową Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej oraz Biurem Projektów „Miastoprojekt”. W 1948 roku został uznany za inwalidę wojennego. W tym samym roku wznowił przerwane studia i rok później uzyskał tytuł magistra nauk technicznych, stając się inżynierem architektem. Od 1961 roku pracował jako projektant w pracowni urbanistycznej Wydziału Architektury, Nadzoru Budowlanego i Geodezji Rady Narodowej m.st. Warszawy. W 1968 roku wyjechał na Kubę, gdzie pełnił rolę specjalisty ds. planowania przestrzennego oraz instruktora budownictwa osiedlowego. Po powrocie do Polski w 1972 roku podjął pracę w Wydziale Urbanistyki i Architektury Urzędu Miasta st. Warszawy, gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę. Był także członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich. Zmarł i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kw. A29-5-21).

Projekty

Projektował budynki mieszkalne, zarówno pojedyncze, jak i zespoły mieszkaniowe, w tym Koszutkę w Katowicach oraz Rakowiec w Warszawie. Ponadto był autorem wielu obiektów sakralnych, takich jak kaplice i kościoły.