Aleksander Makagonow, znany po wojnie jako Aleksander Makagon ps. „Wschód”, „Wieczór”, a także jako TW Służby Bezpieczeństwa „Janek” (urodzony 1 marca 1924 roku w Buksztelu, zmarły 8 marca 1970 roku w Piotrkowie Trybunalskim) – był żołnierzem Armii Andersa, Polskich Sił Zbrojnych oraz Armii Krajowej, a także podporucznikiem łączności i cichociemnym.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Aleksandra, który pracował jako urzędnik w tartakach państwowych, oraz Marii z Maliszewskich. W 1939 roku ukończył 2. klasę gimnazjum nowego typu. W 1940 roku został deportowany w głąb ZSRR. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski, w lutym 1942 roku wstąpił do Armii Andersa, gdzie został przydzielony do 10 pułku artylerii lekkiej 10 Dywizji Piechoty. W marcu 1943 roku przeniesiono go do Wielkiej Brytanii, gdzie dołączył do Sekcji Dyspozycyjnej Naczelnego Wodza.
Po odbyciu szkolenia w zakresie łączności radiowej, został zaprzysiężony 19 stycznia 1944 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza i przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzut miał miejsce w nocy z 16 na 17 października 1944 roku podczas operacji „Poldek 1”, którą dowodził por. naw. Stanisław Kleybor. Makagonow został przydzielony do Obwodu Piotrków Trybunalski AK, gdzie pełnił funkcję radiotelegrafisty w plutonie radiołączności Oddziału V Łączności sztabu obwodu.
Po zakończeniu wojny pracował jako sprzedawca w Piotrkowskich Zakładach Szklarskich. W 1949 roku zdał maturę, a w 1953 roku ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Następnie pracował jako architekt oraz kierownik wydziału architektury w Biurze Projektów w Łodzi oraz w Prezydium Rady Narodowej w Piotrkowie Trybunalskim.
Był także aktywnym działaczem ZMP. W latach 1966–1970 (do lutego) współpracował z SB jako TW Janek.
Aleksander Makagonow był mężem Hanny Kasprzyckiej (1921–1979) i miał dwóch synów, w tym Jacka.
Awans
- starszy strzelec – 15 sierpnia 1944 roku
- kapral – ze starszeństwem od 18 października 1944 roku
- plutonowy – ze starszeństwem od 16 października 1944 roku
- podporucznik –
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1948).
Przypisy
Bibliografia
Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 135–137. ISBN 978-83-933857-0-6.
Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 361. ISBN 83-211-0537-8.
Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 257–258.
Linki zewnętrzne
biogram na stronie elitadywersji.org – kompendium wiedzy o 316 cichociemnych spadochroniarzach Armii Krajowej
