Aleksander Bronisław Majewski (urodzony 24 kwietnia?/6 maja 1899 w Noworosyjsku, zmarł 6 maja 1980 w Gdyni) był polskim oficerem lotnictwa wojskowego, który brał udział w obronie we wrześniu 1939 roku. Był także organizatorem powojennego lotnictwa morskiego oraz pierwszym dowódcą Samodzielnej Eskadry Lotnictwa Marynarki Wojennej w latach 1948-1949.
Życiorys
Aleksander Majewski przyszedł na świat w Noworosyjsku, a swoją edukację w zakresie szkoły realnej ukończył w Charkowie. W 1915 roku wstąpił jako ochotnik do armii rosyjskiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w Tyflisie objął dowództwo nad kompanią 86 Pułku Piechoty. Pod koniec 1916 roku awansował na porucznika i został dowódcą szwadronu 2 Pułku Kawalerii. Po rewolucji październikowej walczył nad Donem w szeregach Armii Czerwonej.
Na przełomie 1919 roku powrócił do Polski i wstąpił do Wojska Polskiego, zaczynając swoją służbę jako szeregowy. Po ukończeniu kursu w 1920 roku odzyskał stopień oficerski. W latach 1924-1925 przeszedł szkolenie w Szkole Pilotów w Bydgoszczy, a następnie został przydzielony do 6 pułku lotniczego, a później do 64 eskadry liniowej. W styczniu 1930 roku awansował na kapitana i objął dowództwo w 63 Eskadrze Towarzyszącej. W 1934 roku powrócił do 64 Eskadry, gdzie pełnił funkcję oficera taktycznego. Później dowodził eskadrami treningowymi 6. i 5. pułku lotniczego. W marcu 1939 roku służył w Szkole Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich w Krośnie, gdzie był dowódcą oddziału portowego Bazy Lotniczej i zajmował 2. miejsce na liście starszeństwa kapitanów lotnictwa w grupie liniowej.
W maju 1939 roku Aleksander Majewski został dowódcą obrony przeciwlotniczej twierdzy brzeskiej. Uczestniczył w walkach obronnych we wrześniu 1939 roku, a następnie przedostał się do Francji. Tam wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, organizując szkolenie dla obserwatorów lotniczych. Po upadku Francji kontynuował podobne zadania w Wielkiej Brytanii, w tym w szkole strzelców pokładowych. Od 1944 roku został odsunięty od dowodzenia z powodu lewicowych sympatii, a jego działalność związana była z brytyjskim lotnictwem cywilnym. Powrócił do Polski w listopadzie 1945 roku.
Do połowy 1947 roku pełnił rolę zastępcy komendanta Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie, a następnie pracował w pionie szkolenia w Dowództwie Wojsk Lotniczych. W maju 1948 roku został oddelegowany do nowo powstającego lotnictwa morskiego, gdzie był organizatorem i pierwszym dowódcą (maj 1948 – marzec 1949) samodzielnej eskadry lotnictwa Marynarki Wojennej w Wicku Morskim. Po ucieczce samolotem do Szwecji przez podporucznika Arkadiusza Korobczyńskiego, 21 marca 1949 roku komandor Majewski został aresztowany przez Informację Wojskową. Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni skazał go na cztery lata więzienia oraz degradację do stopnia marynarza, jednak Najwyższy Sąd Wojskowy złagodził wyrok do półtora roku więzienia i degradacji do stopnia kapitana. Po odwilży w 1956 roku wyrok został uchylony, a w styczniu roku następnego komandor Majewski został przywrócony do służby wojskowej, otrzymując także zezwolenie na dalsze loty. Na stałe przeszedł na emeryturę 15 stycznia 1960 roku.
Po zakończeniu kariery wojskowej objął stanowisko zastępcy dyrektora Oddziału Polskich Linii Lotniczych LOT w Gdańsku. Otrzymał liczne odznaczenia, w tym Krzyż Kawalerski i Komandorski Orderu Odrodzenia Polski oraz Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi. Zmarł 6 maja 1980 roku.
Przypisy
Bibliografia
Mariusz Konarski: Lotnik nie tylko morski. „Bandera” 5/2006. ISSN 0209-1070.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
