Aleksander Majewski (urodzony 27 kwietnia 1861 roku w Dylewie Szlacheckim, zmarł 21 września 1932 roku w Łodzi) – generał podporucznik, lekarz Wojska Polskiego.
Życiorys
W 1880 roku ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Wiedeńskiego. 13 marca 1886 roku uzyskał dyplom lekarski, a 26 maja tegoż roku rozpoczął swoją służbę w cesarskiej i królewskiej Armii, obejmując stanowisko starszego lekarza w Szpitalu Garnizonowym Nr 14 we Lwowie. W 1887 roku został przeniesiony do 58 Pułku Piechoty arcyksięcia Ludwika Salvatora w Stanisławowie, a trzy lata później do 13 Pułku Piechoty w Krakowie. Wiosną 1893 roku znowu zmienił miejsce służby, tym razem do 9 Batalionu Pionierów w tym samym garnizonie. W czerwcu 1896 roku otrzymał roczny urlop, a 18 lipca 1897 roku powrócił do aktywnej służby. Po krótkim okresie pracy w Szpitalu Garnizonowym Nr 2 w Wiedniu, został przeniesiony do 1 Pułku Artylerii Fortecznej, stacjonującego w stolicy Cesarstwa. W 1902 roku powrócił do Szpitala Garnizonowego Nr 14 we Lwowie, a cztery lata później trafił do Szpitala Garnizonowego Nr 11 w Pradze. W 1908 roku został skierowany do Banja Luki, gdzie pełnił funkcję lekarza garnizonu oraz komendanta szpitala wojskowego. W kwietniu 1910 roku przeniesiono go do Krakowa, gdzie objął stanowisko zastępcy komendanta Szpitala Garnizonowego Nr 15. W listopadzie 1913 roku mianowano go komendantem Szpitala Garnizonowego Nr 14 we Lwowie oraz szefem sanitarnym garnizonu. Po wybuchu I wojny światowej, od 2 do 29 września 1914 roku pełnił funkcję szefa sanitarnego 12 Korpusu. Następnie pełnił obowiązki szefa sanitarnego garnizonu Tarnów (do listopada 1914 roku) oraz Wadowice (do kwietnia 1915 roku). Wiosną 1915 roku został powołany na stanowisko szefa sanitarnego 7 Armii. 1 maja 1917 roku awansował na generalnego lekarza sztabowego, a 2 sierpnia 1918 roku został mianowany szefem sanitarnym Generalnego Gubernatorstwa w Lublinie.
14 stycznia 1919 roku przyjęto go do Wojska Polskiego, potwierdzając posiadany stopień generała majora lekarza z datą starszeństwa 15 maja 1917 roku. Z dniem 8 stycznia 1919 roku został przydzielony do 1. Rezerwy. 30 grudnia 1919 roku został skreślony z listy oficerów Wojska Polskiego na podstawie orzeczenia Oficerskiego Trybunału Orzekającego.
Awanse
- nadlekarz (Oberarzt) – 1886
- lekarz pułkowy 2. klasy – 1889
- lekarz pułkowy 1. klasy – 1 listopada 1893
- lekarz sztabowy (Stabsarzt) – 1 listopada 1902
- starszy lekarz sztabowy 2. klasy (Oberstabsarzt 2. Klasse) – 1 listopada 1908
- starszy lekarz sztabowy 1. klasy (Oberstabsarzt 1. Klasse) – 1 listopada 1912
- generalny lekarz sztabowy (Generalstabsarzt) – 1 maja 1917
- generał podporucznik lekarz – 1919
Odznaczenia
- Komandor Orderu Franciszka Józefa
- Kawaler Orderu Korony Żelaznej III klasy
- Kawaler Orderu Franciszka Józefa
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstędze Krzyża Wojskowego
- Odznaka za Służbę Wojskową III klasy
- Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Przypisy
Bibliografia
Jan J. Rydel, W służbie cesarza i króla: generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868-1918, Kraków: Księgarnia Akademicka, 2001, ISBN 83-7188-235-1, OCLC 830250410. Brak numerów stron w książce.
