Aleksander Lubomirski
Aleksander Lubomirski (ur. 1751 w Kijowie, zm. 14 lipca 1804 w Wiedniu) był polskim księciem, a także kasztelanem kijowskim w latach 1785-1790 i senatorem.
Był trzecim synem Stanisława Lubomirskiego, wojewody kijowskiego i bracławskiego oraz Ludwiki Honoraty Pociej.
Po śmierci wuja Antoniego Lubomirskiego w 1782 roku, odziedziczył Pałac Lubomirskich w Opolu Lubelskim wraz z przyległymi dobrami.
Po rozbiorach Rzeczypospolitej Obojga Narodów służył jako generał w armii francuskiej.
W 1787 roku Aleksander Lubomirski ożenił się z Rozalią Chodkiewicz, która została aresztowana w Paryżu pod zarzutem szpiegostwa podczas rewolucji francuskiej i zgilotynowana w 1794 roku w wieku 23 lat.
W wyniku tego małżeństwa na świat przyszła ich córka Aleksandra Franciszka Lubomirska (po śmierci matki nazywana również Rozalią), która w 1804 roku poślubiła w Wiedniu orientalistę, hrabiego „Emira” Wacława Seweryna Rzewuskiego.
