Aleksander Józef Lossow-Niemojowski herbu Wierusz, znany również jako „Alik”, „Ludwik” oraz „1226”, urodził się 14 stycznia 1910 roku w Boruszynie, a zmarł 6 sierpnia 1944 roku w Warszawie. Był rotmistrzem rezerwy Wojska Polskiego.
Życiorys
Aleksander Lossow (von Lossow) hr. Ryś, przyszedł na świat 14 stycznia 1910 roku w Boruszynie w rodzinie Józefa Antoniego Lossow z Lossowa (1874-1950) oraz Heleny hrabianki Szembek ze Słupowa (1880-1965). Jego ojciec był organizatorem i dowódcą 1 pułku strzelców konnych wielkopolskich podczas powstania wielkopolskiego, który później zmieniono na 1 pułk ułanów wielkopolskich, a ostatecznie na 15 pułk ułanów poznańskich. Aleksander miał trzy siostry: Marię (1905–2004), Zofię (1907–2003) i Halinę (1908–2005). Został adoptowany przez wuja Wacława Niemojowskiego (1865–1939), męża Zofii hrabianki Szembek, siostry Heleny.
Od 25 lipca 1928 do 23 kwietnia 1929 był uczniem Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. Po jej ukończeniu odbył praktykę w 15 pułku ułanów poznańskich w Poznaniu. Służbę wojskową zakończył w stopniu plutonowego podchorążego, a 1 stycznia 1932 roku awansował na podporucznika w korpusie oficerów rezerwy kawalerii. W 1934 roku był wpisany do ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Kościanie, mając przydział mobilizacyjny do 15 pułku ułanów poznańskich.
16 kwietnia 1936 roku w kościele parafialnym Kobylniki-Obrzycko poślubił Anielę von Moszczenski hr. Nałęcz. Para doczekała się córki Marii (1937–2010).
Podczas kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził II plutonem w szwadronie ciężkich karabinów maszynowych 15 pułku ułanów poznańskich i brał udział w bitwie nad Bzurą. 10 września 1939 roku, w trakcie walk o Walewice, odniósł poważne rany, co skutkowało 80% inwalidztwa.
W czasie niemieckiej okupacji działał w konspiracyjnej Narodowej Organizacji Wojskowej, gdzie pełnił funkcję kierownika Wydziału Wojskowego Okręgu Stołecznego NOW.
W czasie powstania warszawskiego był szefem sztabu Zgrupowania „Paweł”. 5 sierpnia 1944 roku, podczas obrony cmentarzy wolskich, odniósł rany. Następnego dnia został zamordowany przez hitlerowców razem z innymi pacjentami i personelem Szpitala Karola i Marii przy ulicy Leszno.
9 września 1944 roku, na mocy rozkazu numer 412 wydanego przez dowódcę Armii Krajowej, został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Zobacz też
- Polegli w powstaniu warszawskim po stronie polskiej
- Zbrodnie niemieckie w powstaniu warszawskim
- Rzeź Woli
- Kalendarium powstania warszawskiego
Przypisy
Bibliografia
RomanR. Abraham RomanR., Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990, ISBN 83-11-07712-6, OCLC 69488976. Brak numerów stron w książce.
Anna Adamska, Jarosław Bączyk, Krzysztof Hoff: Czuwaj wiaro! Wielkopolanie w Powstaniu Warszawskim. Poznań: Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych, 2004. ISBN 83-909940-7-0.
Andrzej Krzysztof Kunert, Zygmunt Walkowski, Kronika powstania warszawskiego, Wydawnictwo Edipresse Polska i Zysk i Ska, Warszawa 2004, ISBN 83-7298-662-2, s. 28.
Stanisław Radomyski, Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1992, ISBN 83-85621-06-7.
Linki zewnętrzne
