Aleksander Ławrynowicz (ur. 19 czerwca?/1 lipca 1889 w Petersburgu, zm. 11 sierpnia 1944 w Warszawie) był polskim bakteriologiem.
Życiorys
W 1906 roku ukończył gimnazjum w Petersburgu z złotym medalem, a w tym samym roku rozpoczął studia lekarskie w Wojskowej Akademii Medycznej w Petersburgu. Po uzyskaniu dyplomu w 1912 roku wyjechał do Kirgistanu, gdzie brał udział w ekspedycji mającej na celu zwalczanie dżumy. Po powrocie w 1913 roku pracował jako asystent na oddziale wewnętrznym w Obuchowskim Szpitalu Miejskim w Petersburgu. W trakcie I wojny światowej został powołany do służby czynnej i przydzielony do walki z dżumą w Kronsztadzie, gdzie rozpoczął swoją pierwszą pracę jako lekarz bakteriolog. Od 1918 roku pracował w Saratowie nad Wołgą, najpierw jako starszy asystent w szpitalu miejskim, a później prowadził kurs bakteriologii na Uniwersytecie Saratowskim. W 1920 roku uzyskał habilitację na podstawie pracy pt. Gonokok i jego formy ewolucyjne. W latach 1921–1923 był starszym asystentem w klinice chorób zakaźnych w Wojskowej Akademii Medycznej w Petersburgu. W tym czasie został uwięziony przez władze bolszewickie. W 1923 roku repatriował się z rodziną (żona – Walentyna Tichobrazoff (1887–1961), synowie Wincenty (1917–1985) i Romuald (1918–1993)) do Polski.
Osiedlił się w Poznaniu, gdzie objął stanowisko starszego asystenta w katedrze bakteriologii Uniwersytetu Poznańskiego. Ponownie uzyskał habilitację, tym razem w Polsce. W 1925 roku przeniósł się z rodziną do Warszawy. Od 1925 do 1944 roku był kierownikiem Miejskiego Instytutu Higieny (MIH) w Warszawie. Brał udział w reorganizacji oraz pracach Wolnej Wszechnicy Polskiej (WWP) w Warszawie. Od 1933 roku prowadził wykłady z bakteriologii na WWP w Łodzi. Był jednym z założycieli Polskiego Towarzystwa Badań Naukowych nad Gruźlicą, a od 8 lutego 1937 roku pełnił funkcję wiceprezesa. W czasie okupacji organizował tajne kursy z bakteriologii, a w 1943 roku otrzymał tytuł profesora bakteriologii na Uniwersytecie Warszawskim. Jego dorobek naukowy obejmował ponad 100 prac z różnych dziedzin bakteriologii. W uznaniu zasług dla medycyny został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (Polska), komandorią Orderu Św. Sawy (Jugosławia) oraz Orderem Św. Aleksandra Newskiego (Rosja).
W czasie powstania warszawskiego pracował w MIH, opatrując rannych. 11 sierpnia 1944 roku, podczas pacyfikacji dzielnicy Ochota w Warszawie, za rzekome strzały oddane z budynku MIH do Niemców, profesor Aleksander Ławrynowicz został zamordowany w swoim gabinecie przez żołnierzy niemieckich. Jego ciało zostało spalone na podwórzu Instytutu. Symbolicznie pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B29-1-3).
Przypisy
Linki zewnętrzne
Prace Aleksandra Ławrynowicza w serwisie Polona.pl
