Aleksander Jewgieniewicz Lagorio
Aleksander Jewgieniewicz Lagorio, po rosyjsku Александр Евгеньевич Лагорио (ur. 1852 w Teodozji na Krymie, zm. 1917), był petrografem i mineralogiem z Rosji, który pełnił funkcję profesora na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim oraz dyrektora Warszawskiego Instytutu Politechnicznego, który był poprzednikiem Politechniki Warszawskiej.
Życiorys
Lagorio pochodził z rodziny o szwajcarskich korzeniach. W 1875 roku uzyskał stopień kandydata w dziedzinie mineralogii na Uniwersytecie w Dorpacie. Jako asystent w katedrze geologii prowadził wykłady z mineralogii w Instytucie Weterynaryjnym w Dorpacie. Stopień magisterski uzyskał trzy lata później, po odbyciu podróży naukowej na Kaukaz i przedstawieniu rozprawy na temat andezytów Kaukazu. W maju 1880 roku został promowany na doktora. Niedługo po tym, w 1880 roku, został mianowany profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie przez 18 lat prowadził katedrę.
Na warszawskiej uczelni, od 1881 roku, pełnił funkcję sekretarza Wydziału Fizyczno-Matematycznego, a w latach 1894-1901 był jego dziekanem. Był również członkiem Komisji Bibliotecznej. Od 1885 roku był profesorem zwyczajnym w Katedrze Mineralogii. Angażował się w prace rosyjskich towarzystw naukowych; od 1894 roku był członkiem Petersburskiego Towarzystwa Mineralogicznego, a od 1896 roku członkiem korespondentem Petersburskiej Akademii Nauk. Od 1897 roku był także członkiem Petersburskiego Towarzystwa Przyrodoznawców.
W 1897 roku wszedł w skład komitetu organizacyjnego Warszawskiego Instytutu Politechnicznego. W kwietniu następnego roku władze powierzyły mu funkcję pierwszego dyrektora tej placówki, nadając mu tytuł profesora zwyczajnego. Był znany z liberalnego podejścia do studiujących Polaków. Został odwołany z funkcji dyrektora w sierpniu 1906 roku, kiedy to Instytut przez kilka miesięcy pozostawał w stanie zawieszenia z powodu żądań studentów i pracowników dotyczących nadania mu polskiego charakteru. Wznowił działalność dopiero w 1908 roku pod kierownictwem nowego dyrektora, Władimira Amalickiego, a w 1915 roku został ewakuowany w głąb Rosji, najpierw do Moskwy, a potem do Niżnego Nowogrodu.
Lagorio zrezygnował z kariery naukowej i w 1908 roku przeniósł się do Petersburga, gdzie objął kierownictwo wydziału naukowego w Ministerstwie Handlu i Przemysłu. Zmarł w 1917 roku. Był odznaczony wieloma rosyjskimi medalami, w tym srebrnym medalem cara Aleksandra III.
Bibliografia
- Rektorzy Politechniki 1826-1976, Politechnika Warszawska, Warszawa 1976;
- Thugutt Stanisław Józef: Nauki geologiczne na Uniwersytecie Warszawskim w latach 1869-1915, [w:] Kwartalnik Historii Nauki i Techniki nr 1/3, 1956, s. 563-569
