Aleksander Jan Łagiewski (urodzony 4 lipca 1900 w Warszawie, zmarły 16 lipca 1936 w okolicach Gdyni-Orłowa) – był kapitanem pilotem Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 4 lipca 1900 roku w Warszawie w rodzinie Teofila i Marii Antoniny Łagiewskich. Miał jedną siostrę. W Warszawie ukończył szkołę realną.
Po tym, jak Polska odzyskała niepodległość, zaciągnął się jako ochotnik do Wojska Polskiego. Od 10 marca do 1 października 1919 roku był uczniem klasy „M” w Szkoły Podchorążych w Warszawie. 6 listopada 1919 roku został mianowany podporucznikiem w piechocie z datą wsteczną na 1 listopada 1919 roku i wcielony do 21 pułku piechoty. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej odniósł rany.
Następnie awansował na stopień porucznika piechoty z datą starszeństwa 1 grudnia 1920 roku. W latach 1923-1924 pełnił służbę w 21 pułku piechoty. W pierwszej połowie 1926 roku przeszedł do lotnictwa. Został zweryfikowany w stopniu porucznika lotnictwa z datą starszeństwa 1 grudnia 1920 roku. Początkowo służył w 3 pułku lotniczym w Poznaniu, a od połowy 1927 roku w 11 pułku myśliwskim w garnizonie Lida. W 1928 roku był oficerem w 2 pułku lotniczym w Krakowie, a w 1932 roku w 1 pułku lotniczym w Warszawie, gdzie dowodził eskadrą treningową. W kwietniu 1934 roku awansował na kapitana lotnictwa i był uznawany za znakomitego pilota myśliwskiego.
16 lipca 1936 roku zginął w katastrofie lotniczej w Zatoce Gdańskiej w pobliżu Gdyni-Orłowa, pilotując samolot RWD-9 o numerze „263 SP–DRC”. W locie towarzyszyli mu Inspektor Obrony Powietrznej Państwa, generał dyw. Gustaw Orlicz-Dreszer oraz ppłk Stefan Loth. Samolot leciał w kierunku statku MS „Piłsudski”, na pokładzie którego wracała z USA żona generała. Katastrofa miała miejsce o godz. 14:14. Świadkowie relacjonowali, że samolot nadlatujący od strony Sopotu na wysokości około 1 tys. m obniżył lot i nad Orłowem wykonał kilka okrążeń, co sprawiło wrażenie, że pilot zamierzał lądować na plaży. W pewnym momencie, z niewielkiej wysokości, najprawdopodobniej w wyniku podmuchu wiatru lub manewru pilota, samolot został przeniesiony nad wodę i runął do morza, którego głębokość w tym miejscu wynosiła około 5 m. Pomimo natychmiastowej akcji ratunkowej przeprowadzonej przez kilka statków oraz reanimacji prowadzonej przez miejscowego lekarza dr Pokutyńskiego, wszyscy obecni na pokładzie samolotu zginęli. Wrak samolotu został doholowany do mola w Orłowie, gdzie wydobyto ciała ofiar oraz szczątki maszyny. Uroczystości żałobne trzech wojskowych odbyły się w Gdyni 20 lipca 1936 roku. 21 lipca 1936 roku Aleksander Łagiewski został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 299a-5-29).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (pośmiertnie, 18 lipca 1936)
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Polowa Odznaka Pilota
- Odznaka za Rany i Kontuzje
- Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Wojskowej (Bułgaria, pośmiertnie, 1936)
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)
Przypisy
Bibliografia
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Konrad Rydołowski: Aleksander Łagiewski. samoloty.pl. [dostęp 2016-06-10].
