Aleksander Łabaj (ur. 27 lipca 1897 we Lwowie, zm. 18 sierpnia 1939) – starszy sierżant Wojska Polskiego, odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 27 lipca 1897 roku we Lwowie, w rodzinie Kazimierza.
W 1918 roku, jako ochotnik, wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do formującego się w Przemyślu 5 Batalionu Saperów. Brał aktywny udział w wojnie z Ukraińcami, a później w walce przeciwko bolszewikom. Wyróżnił się męstwem 31 marca 1920 roku podczas akcji 19 Pułku Piechoty z Derażni na Wołkowińce i Komarowce. Dowodził patrolem minerskim, który zniszczył tory na linii kolejowej, po której przemieszczał się bolszewicki pociąg pancerny. W trakcie tej operacji został poważnie ranny w twarz i wpadł w ręce nieprzyjaciela, jednak udało mu się uciec i wrócić do swojego oddziału (2. kompanii 5 bsap.). Opis jego heroicznego czynu został opublikowany 11 stycznia 1934 roku w Żołnierzu Polskim.
W czasach pokoju służył w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie. Zmarł 18 sierpnia 1939 roku. Trzy dni później został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5503 – 4 sierpnia 1922
- Krzyż Walecznych
- Brązowy Krzyż Zasługi
- Medal za Ratowanie Ginących
19 kwietnia 1947 roku Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia z powodu „braku pracy niepodległościowej”.
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 230, s. 4, 1939-08-20. Warszawa.
