Aleksander Kurowski
Aleksander Kurowski (ur. 11 lutego 1879 we Wrześni, zm. 23 czerwca 1958 w Poznaniu) był podporucznikiem Armii Cesarstwa Niemieckiego, uczestnikiem powstania wielkopolskiego, majorem Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej oraz kawalerem Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Tomasza, który był mistrzem szewskim, oraz Antoniny z Rogowskich. Egzamin dojrzałości zdał przed Komisją Egzaminacyjną przy Dowództwie Okręgu Generalnego w Poznaniu. Był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. 12 października 1899 roku został powołany do armii niemieckiej, a po zwolnieniu z niej pracował jako naczelnik biura notarialnego. Na początku lipca 1914 roku ponownie wstąpił do armii niemieckiej i walczył na froncie francuskim do połowy sierpnia 1917 roku. Z dniem 22 marca 1915 roku awansował na podporucznika i następnie dowodził kompanią w garnizonie Jelenia Góra.
Wziął udział w powstaniu wielkopolskim, gdzie od końca grudnia 1918 roku był członkiem oddziału pod dowództwem ppor. Mieczysława Palucha. Następnie kierował szkołą podoficerską przy 10 pułku strzelców Wielkopolskich. Od czerwca 1919 roku działał na Froncie Wielkopolskim, zajmując stanowiska adiutanta dowódcy 4 pułku strzelców Wielkopolskich oraz dowódcy I batalionu tego pułku. W kolejnych latach brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w ramach Frontu Litewsko-Białoruskiego, pełniąc funkcje dowódcy batalionu, a później dowódcy 4 pułku strzelców Wielkopolskich, który przynależał do 14 Dywizji Piechoty. Za wybitne dowodzenie tą jednostką podczas ofensywy mińskiej został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Od końca grudnia 1920 roku dowodził 58 pułkiem piechoty w jego pokojowym garnizonie. Na początku lat 20. XX wieku przez krótki czas nie pełnił czynnej służby wojskowej.
1 czerwca 1921 roku, już w stopniu kapitana, służył w 58 pułku piechoty. 1 stycznia 1922 roku został mianowany majorem. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku i 515. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1923 roku pełnił obowiązki dowódcy batalionu sztabowego 69 pułku piechoty, a w 1924 roku, jako nadetatowy oficer 69 pp, pracował w Oddziale Ogólnym Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII. W kolejnych latach kierował Oddziałem IV DOK VII. W styczniu 1926 roku został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Gnieźnie na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta, a od 1 grudnia tego samego roku był komendantem PKU Poznań Powiat. 1 sierpnia 1927 roku otrzymał dwumiesięczny urlop, a 30 września 1927 roku przeszedł w stan spoczynku. Mieszkał w Poznaniu.
W 1934 roku, jako oficer w stanie spoczynku, był zarejestrowany w PKU Poznań Miasto z przydziałem do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII, będąc „przewidzianym do użycia w czasie wojny”.
Po zakończeniu służby wojskowej pracował w administracji. W czasie okupacji mieszkał w Plewiskach, Warszawie i Krakowie, angażując się w działalność Rady Głównej Opiekuńczej. Do Poznania powrócił na początku listopada 1945 roku, gdzie znów pracował w administracji do końca listopada 1947 roku. Od grudnia 1947 roku pozostawał bez środków do życia. Zmarł w Poznaniu i został pochowany na cmentarzu Junikowo (pole: 23, miejsce: 9).
Aleksander Kurowski był żonaty z Leokadią Lewik i miał czworo dzieci: Aleksandrę, Bożenę, Jerzego oraz Zbigniewa.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 147 – 13 kwietnia 1921
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
12 czerwca 1935 roku oraz 4 kwietnia 1938 roku Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o przyznanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”.
Przypisy
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
