Aleksander Kucharski
Aleksander Kucharski, znany również jako Alexander Kucharsky lub Alexandre Couaski (urodzony 18 marca 1741 w Warszawie, zmarł 5 listopada 1819 w Paryżu), był polskim malarzem, który działał we Francji. Jego obrazy sygnowane były nazwiskiem Kucharsky.
W młodości Kucharski pełnił służbę na dworze króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Kształcił się w warszawskim studio Marcello Bacciarellego. Dzięki stypendium królewskiemu udało mu się wyjechać do Paryża, gdzie w latach 1760–1769 kontynuował naukę pod kierunkiem Joseph-Marie Viena i Carle van Loo w Akademii Królewskiej. Król Stanisław August pragnął, aby Kucharski zajął się malarstwem historycznym, jednak artysta preferował portrety, co doprowadziło do utraty stypendium. W latach 1776–1778 pracował na dworze księcia de Condé, a wśród jego klientów znajdowali się również przedstawiciele innych francuskich rodów szlacheckich oraz polscy magnaci, którzy przybyli do Francji po małżeństwie króla Ludwika XV z Marią Leszczyńską.
Po odejściu Élisabeth Vigée-Lebrun z dworu królewskiego w 1789 roku, Kucharski został nadwornym malarzem królowej Marii Antoniny Austriaczki. Stworzył kilka portretów królowej, jej dzieci oraz członków dworu, w tym Marii Luizy, księżniczki de Lamballe i hrabiego d’Artois, a także carycy Katarzyny Wielkiej. Najbardziej znanym dziełem Kucharskiego są jego portrety Burbonów, które powstały tuż przed lub po wybuchu rewolucji francuskiej – w więzieniach Temple lub Conciergerie, w oczekiwaniu na egzekucję. Jeden z jego ostatnich portretów królowej, ukazujący ją w stroju wdowym w 1793 roku w więzieniu, został namalowany przez Kucharskiego (21 maja 2003 roku został sprzedany na aukcji).
W trakcie rewolucji francuskiej Kucharski pozostał wierny monarchii. Na starość osiedlił się w Sainte-Périne, pod Paryżem, gdzie król Ludwik XVIII przyznał mu pensję.
