Aleksander Koniaszwili

Aleksander Koniaszwili (gruz. ალექსანდრე კონიაშვილი; ros. Александр Григорьевич Кониашвили; ur. 14 grudnia?/26 grudnia 1873 w Tbilisi, zm. 30 kwietnia 1951 w Buenos Aires) – był gruzińskim oficerem kontaktowym, który służył w Wojsku Polskim jako generał brygady.

Życiorys

Młodość

Aleksander urodził się w rodzinie gruzińskiego oficera Armii Rosyjskiej, Grzegorza Koniaszwili. Ukończył gimnazjum chłopięce oraz szkołę wojskową w Tbilisi.

Służba

Jego pierwszym doświadczeniem w konflikcie zbrojnym była wojna rosyjsko-japońska. W 1913 roku był już oficerem sztabu 155 Kubańskiego Pułku Piechoty. W czasie I wojny światowej walczył z Armią Osmańską na froncie kaukaskim. W trakcie ofensywy pod Erzurum, dowodzony przez niego oddział przełamał turecki opór i jako pierwszy wkroczył do twierdzy. Za ten wyczyn otrzymał Order Świętego Jerzego. Brał również udział w walkach pod Sarıkamış. W 1918 roku dołączył do Armii Demokratycznej Republiki Gruzji. Od października tego samego roku pełnił funkcję komendanta okręgu „Soczi”. Na początku 1919 roku, podczas walk z jednostkami „Białych”, został wzięty do niewoli, jednak szybko uwolniono go. W 1920, już jako generał dywizji, stłumił antyrządowe powstanie w rejonie Cchinwali i przez pewien czas dowodził Policją w Tbilisi. W 1921, obawiając się schwytania, udał się na emigrację, początkowo do Turcji, a następnie w 1923 roku do Polski. Po przybyciu do II Rzeczypospolitej wstąpił do Wojska Polskiego jako oficer kontaktowy. W 1926 roku został awansowany na generała brygady. Pełnił funkcję zastępcy dowódcy jednej z polskich dywizji. W trakcie kampanii wrześniowej aktywnie uczestniczył w walkach. Po przegranej kampanii uciekł do Włoch, a następnie do Argentyny, gdzie osiedlił się w Buenos Aires. Mieszkał tam aż do swojej śmierci w 1951 roku.