Aleksander Albin Kolasiński (urodzony 27 lutego 1893 w Lisku, zmarły wiosną 1940 w Charkowie) był kapitanem piechoty w Wojsku Polskim oraz ofiarą zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Aleksander Kolasiński przyszedł na świat 27 lutego 1893 roku w Lisku. Był dzieckiem Franciszka, który pełnił funkcję solicytatora notarialnego. Swoje wykształcenie zdobywał w C. K. Gimnazjum w Sanoku, z którego wycofał się 30 października 1913 roku na początku maturalnej klasy VIII. W jego klasie kształcili się również m.in. Wiktor Boczar, Mieczysław Jus, Stanisław Kosina, Stanisław Kurek, Franciszek Löwy, Tadeusz Piech oraz Edmund Słuszkiewicz.
W 1914 roku Aleksander dołączył w Sanoku do Polskiej Drużyny Strzeleckiej. Po rozpoczęciu I wojny światowej, 18 kwietnia 1915 roku, wstąpił do Legionów Polskich, gdzie służył w 1 kompanii 5 pułku piechoty w ramach I Brygady. Od 12 lipca 1915 roku był żołnierzem 3 pułku piechoty w składzie II Brygady. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, został przyjęty do Wojska Polskiego. Awansował na stopień porucznika piechoty z dniem 1 czerwca 1919 roku, a następnie na kapitana piechoty z dniem 15 sierpnia 1924 roku. W latach dwudziestych był oficerem w 2 pułku Strzelców Podhalańskich stacjonującym w Sanoku. Prowadził również treningi wojskowe dla harcerzy z sanockiego hufca. W 1932 roku pełnił funkcję oficera w 10 Okręgowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. W latach 1933–1935 był komendantem tajnego Północnego Okręgu Związku Strzeleckiego, który działał na terenie Wolnego Miasta Gdańska oraz Prus Wschodnich.
W 1937 roku objął stanowisko komendanta Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny w Gdańsku. W marcu 1939 roku był oficerem eksponowanym w Gdańsku w ramach Referatu „Zachód-dywersja” (w Ekspozyturze Nr 2 Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego), który kierował mjr. Feliks Ankerstein.
Po wybuchu II wojny światowej, w trakcie kampanii wrześniowej oraz po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 roku, został aresztowany przez Sowietów i przewieziony do obozu w Starobielsku (według innego źródła, znalazł się w Rumunii). Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pochowany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku jego miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)
Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
Zobacz też
- Marian Warmuzek – również kapitan Wojska Polskiego i oficer 2 Pułku Strzelców Podhalańskich, który szkolił sanockich harcerzy, również zamordowany w Charkowie
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
Przypisy
Bibliografia
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Aleksander Kolasiński. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2017-10-01].
Małgorzata Grupa, Ryszard Kaźmierczak: Dowody wydobyte z ziemi : nazwiska oficerów Wojska Polskiego odczytane na dokumentach i przedmiotach wydobytych podczas prac archeologiczno-ekshumacyjnych w Charkowie w latach 1995-1996. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2001, s. 44-45. ISBN 83-916663-1-X.
