Aleksander Kłosiński (10 lutego 1892 – 7 kwietnia 1974) był mistrzem kuśnierstwa, właścicielem warsztatu rzemieślniczego oraz aktywnym działaczem społecznym. Zgromadził wiele lokalnych pamiątek, które w 2003 roku stały się podstawą zbiorów samorządowego Muzeum w Kętach, noszącego jego imię.
Życiorys
Młodość i edukacja
Aleksander Kłosiński przyszedł na świat w rodzinie rzemieślniczej. Jego dziadek, Jan Kłosiński, był jednym z ostatnich mistrzów sukienników oraz lokalnym działaczem samorządowym. Ojciec, także Jan Kłosiński, prowadził warsztat kuśnierski jako mistrz. Aleksander, będąc jego drugim synem, został wybrany na następcę w rodzinnej tradycji rzemieślniczej, co wpływało na jego edukację.
Po ukończeniu szkoły podstawowej, Aleksander rozpoczął naukę w trzyletniej szkole wydziałowej w Bielsku, planując kontynuowanie nauki w szkole przemysłowej. Wbrew woli ojca, w 1907 roku postanowił jednak uczęszczać do nowo powstałego seminarium nauczycielskiego w Kętach. W trakcie nauki aktywnie uczestniczył w Związku Młodzieży Kształcącej, grał w orkiestrze szkolnej, był członkiem ochotniczej straży pożarnej, redagował szkolną gazetkę „Świt”, występował w amatorskim teatrze oraz pomagał ojcu w warsztacie.
W 1911 roku Aleksander Kłosiński zdał maturę, co umożliwiło mu podjęcie pracy jako nauczyciel. Uczył przez rok w Mariańskich Górach koło Bogumina, w tej samej szkole co Gustaw Morcinek. Równocześnie zdał egzamin czeladniczy z kuśnierstwa oraz odbył dwumiesięczny staż w Wyższej Szkole Przemysłowej w Wiedniu.
Lata późniejsze
W 1913 roku Aleksander został powołany do austriackiego wojska, gdzie służył do końca I wojny światowej, biorąc udział w walkach na wszystkich frontach. Po wojnie, w 1918 roku, wrócił do pracy w warsztacie kuśnierskim ojca, a w wolnym czasie angażował się w różne organizacje, takie jak Ochotnicza Straż Pożarna, Związek Pszczelarski, Koło Łowieckie oraz Koło Wędkarskie.
W okresie międzywojennym kontynuował działalność w warsztacie, który odziedziczył po ojcu. Jednak podczas II wojny światowej warsztat został zlikwidowany przez Niemców, a maszyny oraz urządzenia zostały wywiezione. Rodzina Kłosińskich została objęta wysiedleniami przez okupanta, co skłoniło Aleksandra do osiedlenia się w Andrychowie, a później w Porąbce. Po wojnie powrócił do Kęt i rozpoczął pracę w PSS „Społem”, będąc jednym z założycieli tej spółdzielni.
Był aktywnym członkiem wielu organizacji społecznych oraz brał udział w komitecie, który wmurował tablicę pamiątkową ku czci ofiar II wojny światowej oraz w komitecie odpowiedzialnym za odbudowę zniszczonego pomnika Jana Kantego.
Działalność muzealnicza i artystyczna
Po II wojnie światowej Aleksander Kłosiński zaczął gromadzić pamiątki związane z lokalnym rzemiosłem, przedmioty codziennego użytku, militaria oraz dokumenty i zdjęcia związane z historią regionu. Jego celem było ukazanie historii miasta oraz transformacji, jakie zaszły w Kętach, ze szczególnym uwzględnieniem rzemiosła kęckiego, starych dokumentów cechowych oraz sprzętów tkackich. W ten sposób stworzył fundamenty przyszłego muzeum.
Po jego śmierci rodzina przekazała zbiory miastu, co doprowadziło do powołania w 1977 roku placówki pod nazwą Zbiory Historyczne Miasta Kęty. W 1981 roku została ona przekształcona w muzeum, któremu w 1994 roku nadano imię Aleksandra Kłosińskiego. W 2003 roku Rada Miejska Gminy Kęty ustanowiła Muzeum im. Aleksandra Kłosińskiego, które funkcjonuje do dziś.
Za swoje osiągnięcia Aleksander Kłosiński otrzymał pośmiertnie złotą odznakę „Za ochronę zabytków”, przyznaną przez Ministerstwo Kultury i Sztuki, jako wyraz uznania dla jego pracy kolekcjonerskiej.
Inne
W wolnych chwilach Aleksander Kłosiński zajmował się również malarstwem oraz rzeźbą.
Bibliografia
J. Kłosiński, T. Rycerski, Aleksander Kłosiński, „Biuletyn Kulturalny”, Kęty 1987.
Linki zewnętrzne
