Aleksander Kazimierz Sapieha
Aleksander Kazimierz Sapieha, noszący herb Lis (urodzony 13 maja 1624 w Maciejowie, zmarł 22 maja 1671 w Wilnie), był biskupem wileńskim oraz żmudzkim, a także duchownym referendarzem wielkim litewskim od 1657 roku, sekretarzem Jego Królewskiej Mości, kanonikiem wileńskim i warszawskim oraz kanclerzem Akademii i Uniwersytetu Wileńskiego Towarzystwa Jezusowego od 1667 roku.
Życiorys
Był synem Fryderyka oraz bratem Jana Fryderyka, Tomasza Kazimierza i Krzysztofa Franciszka.
Uczył się w kolegium jezuitów w Lublinie, studiował na Akademii Wileńskiej oraz uczęszczał do Kolegium Nowodworskiego w Krakowie. W 1638 roku rozpoczął studia na Akademii Krakowskiej. Jako sekretarz królewski kontynuował naukę w zakresie prawa kanonicznego w Padwie (1647), Bolonii (1648), Rzymie (1649) oraz Paryżu.
Po powrocie do kraju, 14 maja 1650 roku, został prepozytem kapituły wileńskiej, a 17 lipca tego samego roku przyjął święcenia kapłańskie. W październiku 1650 wyznaczono go do sądów biskupich. W 1655 roku objął stanowisko biskupa pomocniczego wileńskiego oraz biskupa tytularnego Methone na Peloponezie. 4 kwietnia 1659 roku otrzymał biskupstwo żmudzkie.
Latem 1659 roku, działając jako wysłannik królewski, zdołał załagodzić bunt żołnierzy w wojsku litewskim. Na sejmie 1662 roku został wyznaczony przez Senat na komisarza do zapłaty wojsku Wielkiego Księstwa Litewskiego, a także do komisji wojskowo-skarbowej, gdzie próbował pojednać zwaśnionych hetmanów Pawła Sapiehę i Wincentego Gosiewskiego. W 1666 roku otrzymał list przypowiedni na wakującą po bracie Krzysztofie chorągiew dragońską w wojsku litewskim. Przez wiele lat aktywnie uczestniczył w obradach sejmiku wileńskiego.
Po abdykacji Jana II Kazimierza w 1668 roku, wspierał kandydaturę palatyna reńskiego Filipa Wilhelma do polskiej korony. Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 5 listopada 1668 roku na sejmie konwokacyjnym. W 1669 roku został elektorem Michała Korybuta Wiśniowieckiego z województwa wileńskiego, podpisując jego pacta conventa.
W sierpniu 1668 roku objął urząd biskupa wileńskiego. Na sejmie zwyczajnym w 1670 roku został wyznaczony przez Senat na komisarza do zapłaty wojsku Wielkiego Księstwa Litewskiego. 12 kwietnia 1671 przeniósł obraz Matki Bożej Ostrobramskiej do nowej kaplicy, w której znajduje się do dziś.
Zmarł 22 maja 1671 roku w Wilnie i został pochowany w tamtejszej Katedrze.
