Aleksander Judycki herbu Radwan
Aleksander Judycki, herbu Radwan, żył do około 1677 roku. Był kasztelanem mińskim, rotmistrzem w wojskach litewskich, dworzaninem królewskim, wojskim rzeczyckim oraz starostą jaśwońskim. W 1656 roku pełnił funkcję pułkownika generalnego w Księstwie Żmudzkim, a także był kawalerem maltańskim, przyjmującym zakon w okolicach połowy XVII wieku.
Urodził się jako syn stolnika rzeczyckiego Konstantego oraz Cecylii z Jasieńskich, która była córką pisarza wielkiego litewskiego Mikołaja oraz Marianny z Sapiehów, wnuczki wojewody nowogródzkiego Pawła Sapiehy i prawnuczki Alaksandra Chodkiewicza.
W 1643 roku objął urząd starosty jaśwońskiego na Żmudzi. W 1648 roku był elektorem Jana II Kazimierza Wazy z województwa mińskiego oraz z województwa wileńskiego. W 1655 roku został wybrany przez szlachtę na regimentarza, prowadząc działania mające na celu wyzwolenie Żmudzi spod okupacji wojsk szwedzkich oraz band grabieżczych. Był członkiem antyszwedzkiej konfederacji szlachty żmudzkiej, która zebrała się na pospolite ruszenie w Szadowie 3 czerwca 1656 roku. W czasie wojny moskiewskiej jego chorągiew wchodziła w skład dywizji hetmana wielkiego litewskiego Pawła Sapiehy.
Około 1672 roku został mianowany kasztelanem mińskim.
Był żonaty z Anną Felicjanną Rudzką herbu Wężyk (znaną jako Wężykówna), z którą miał trzech synów:
- Jerzego Konstanty, starostę jaśwońskiego, ożenionego z Katarzyną z Bennetów, a następnie z Krzysztofem Benedyktem Niemirowiczem-Szczyttem (kasztelanem smoleńskim)
- Mikołaja, kanonika łuckiego
- Jana Pawła, kasztelana mińskiego.
Bibliografia
- Aleksander Judycki, Polski Słownik Biograficzny, t. 11, s. 309
- A. Boniecki, Herbarz polski, T. 1-17, dodatek – Warszawa 1899–1913
