Aleksander Józef Dunin-Borkowski (ur. 28 lutego 1798 w Ozorowie, zm. 9 grudnia 1886 w Kielcach) był polskim architektem oraz budowniczym.
Życiorys
Urodził się 28 lutego 1798 roku w Ozorowie, w parafii Wodynie, w rodzinie Kazimierza (1754-1848) oraz Michaliny ze Skrzetuskich (1763-1856).
Od 1 maja 1819 roku pracował jako konduktor budownictwa i dróg, uczestnicząc w pracach wodnych na Wiśle, a następnie w okolicach twierdzy Modlin. 20 grudnia 1820 roku rozpoczął studia na Wydziale Nauk i Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego, w Sekcji Sztuk Pięknych i Budownictwa Wodnego. Ukończył je w 1823 roku, a zaraz po tym objął stanowisko zastępcy budowniczego obwodu miechowskiego. Cztery lata później złożył egzaminy na budowniczego, a 24 lipca 1827 roku otrzymał patent na geometrę.
W 1831 roku wstąpił do powstania listopadowego, walcząc w oddziałach artyleryjsko-inżynieryjnych. Po klęsce powstania, w 1833 roku, powrócił do pracy jako budowniczy obwodu miechowskiego, jednak po sześciu miesiącach, 7 stycznia 1834 roku, został zwolniony z tego stanowiska z powodu udziału w walkach powstańczych. Zakaz pracy w urzędach państwowych obowiązywał go przez 8 lat. Do służby publicznej powrócił dopiero 24 października 1842 roku, kiedy to został mianowany p.o. budowniczego powiatu krasnostawskiego. 3 kwietnia 1845 roku przeniesiono go do powiatu hrubieszowskiego, a w 1847 roku objął stanowisko budowniczego powiatu kieleckiego, które zajmował aż do 1865 roku.
Oprócz budynku wzniesionego w 1868 roku na późniejszym tzw. Wzgórzu Karscha, nie zachowały się żadne jego samodzielne projekty architektoniczne; głównie zajmował się pracami dokumentacyjnymi, takimi jak pomiary, szkice oraz przerysy. W latach 50. XIX wieku, razem z ówczesnym naczelnikiem powiatu kieleckiego, Tomaszem Zielińskim, był oskarżany o udział w różnych zaniedbaniach i malwersacjach związanych z realizacją inwestycji miejskich oraz prywatnych.
Zmarł w Kielcach w 1886 roku.
Życie prywatne
12 lipca 1834 roku w Luborzycy wziął ślub z Ludwiką Boduszyńską, córką Wojciecha oraz Marianny z Nieprskich. Borkowscy mieli trzech synów: Leona Kazimierza (1835-1914), Tadeusza Włodzimierza (1836-1906) oraz Bronisława Stanisława (1843-1882).
