Aleksander Januszek (urodzony w 1860 roku w Grodźcu, zmarły w listopadzie 1916 roku w Piotrkowie Trybunalskim) był polskim lutnikiem.
Pierwsze lata życia spędził w Sławkowie, w powiecie olkuskim, gdzie zaczął tworzyć skrzypce, wzorując się na modelach Amatiego oraz Steinera. Był uczniem Pawła Chylińskiego, którego uczył się w Kijowie. W 1907 roku, za namową skrzypka i pedagoga Alfonsa Brandta, Januszek przeniósł się do Piotrkowa.
W 1908 roku Januszek zaprezentował na krajowej wystawie w Lublinie dziesięć skrzypiec, które sam wykonał. Instrumenty te zdobyły dla niego pierwszą nagrodę – złoty medal. Jeden z tych egzemplarzy został podarowany Stanisławowi Barcewiczowi, członkowi jury oraz skrzypkowi.
Podczas pobytu w Lublinie Januszek nawiązał znajomość z inżynierem Grudzińskim, który był właścicielem oryginalnych skrzypiec Antonio Stradivariego. Na podstawie dokonanych przez siebie pomiarów, Januszek zaczął tworzyć kolejne instrumenty, opierając się na tym modelu.
Do produkcji górnej płyty skrzypiec wykorzystywał drewno ze starych organów kościelnych, liczących setki lat, które nabył z rozbiórki w okolicach Lublina. Na dolną płytę sprowadzał jawor i klon z Niemiec. Oprócz skrzypiec, zajmował się także budową altówek i wiolonczeli. Jeden z jego skrzypiec znajduje się w zbiorach Muzeum Instrumentów w Poznaniu.
Bibliografia
- Ruch Muzyczny, List do redakcji, Zenon Ostalczyk, nr 8, 19 września 1982
- Tygodnik Ziemi Piotrkowskiej, nr 18, 4 V-11 V 1961
- Zdzisław Szulc, Słownik Lutników Polskich, Poznań 1953
