Książę Aleksander Janusz Zasławski-Ostrogski
Książę Aleksander Janusz Zasławski-Ostrogski (ur. 6 marca 1650, zm. 31 maja 1673) był dziedzicem ogromnego majątku rodu Zasławskich i Ostrogskich. Oficjalnie uznawany za syna Władysława Dominika Zasławskiego-Ostrogskiego oraz Katarzyny Sobieskiej, był spokrewniony z Janem III Sobieskim poprzez swoją matkę, która była siostrą króla Polski.
W 1669 roku był jednym z kandydatów do objęcia tronu Polski. Był IV ordynatem ostrogskim oraz ostatnim męskim przedstawicielem ruskich rodów kniaziowskich Zasławskich i Ostrogskich. Nie pełnił żadnych urzędów w Rzeczypospolitej, posługując się jedynie tytułami księcia oraz ordynata ostrogskiego.
Portret 20-letniego Aleksandra Zasławskiego-Ostrogskiego z 1670 roku, namalowany przez Andrzeja Stecha, jest obecnie przechowywany w Muzeum Narodowym w Mińsku na Białorusi. Ukazuje młodego magnata w eleganckim dworskim stroju w stylu francuskim, ozdobionym wstążkami, jednak utrzymanym w surowym kroju i stonowanej kolorystyce.
Rządy opiekuńcze
Po śmierci Władysława Dominika Zasławskiego, majątek przeszedł w ręce małoletniego Aleksandra Janusza. Zarząd nad nim objęła jego matka, Katarzyna Sobieska, która rok później ponownie wyszła za mąż za Michała Kazimierza Radziwiłła. Rządy opiekuńcze w latach 1657–1658 sprawowała wspólnie z bratem, Janem Sobieskim, późniejszym królem Polski, oraz Stanisławem Kazimierzem Bieniewskim h. Radwan (zm. 1676 r.).
Rządy osobiste
Po ponownym ślubie matki i osiągnięciu pełnoletności, Aleksander Janusz samodzielnie zarządzał majątkiem.
W 1670 roku, mając 20 lat, osobiście administrował odziedziczonymi posiadłościami, w tym kluczem wiewióreckim. Z inwentarza z tego okresu wynika, że wynajął Żarówkę z Dąbiem oraz Przerytym Borem Kazimierzowi Kucharskiemu, co powtórzył w 1672 roku.
18 maja 1670 roku książę Aleksander Janusz Ostrogski-Zasławski wydał ogólny przywilej dla Żydów na zamku tarnowskim, w którym podsumował i potwierdził dotychczasowe przywileje dla tarnowskich Żydów przyznane przez jego poprzedników. Kilka miesięcy później wydał podobny dokument dla Żydów opatowskich.
Z zachowanych dokumentów wynika, że Aleksander Janusz dążył do odbudowy zamku tarnowskiego, który ucierpiał po potopie szwedzkim. W latach 1657–1675 na jego koszt przeprowadzono remont, w tym pokrycie zamku nowym dachem.
W 1670 roku Aleksander Janusz założył w późniejszej Warszawie jurydykę nazwaną jego imieniem – Aleksandrią (teren ten od końca XVIII wieku nosi nazwę „Dynasy”). Znajduje się tam również Zamek Ostrogskich, częściowo wzniesiony przez Janusza Ostrogskiego, który w 1681 roku sprzedał go Janowi Gnińskiemu.
Spadkobiercy
Po śmierci Aleksandra Janusza, majątek ziemski (Zasław z ordynacją ostrogską) przeszedł na rzecz jego siostry Teofili Ludwiki Wiśniowieckiej, kasztelanowej krakowskiej, która po raz drugi wyszła za mąż za Lubomirską, marszałkową wielką koronnej. Siostrzenica Aleksandra Janusza Zasławskiego-Ostrogskiego, Marianna z Lubomirskich Sanguszkowa, odziedziczyła dobra zasławskie po śmierci swojego brata Aleksandra (zm. 1720).
