Aleksander Janicki (urodzony 5 stycznia 1880, zmarły w 1940 roku w ZSRR) był podpułkownikiem piechoty Wojska Polskiego oraz jedną z ofiar zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 5 stycznia 1880 roku jako syn Franciszka.
W C. K. Armii został mianowany kadetem rezerwowym piechoty z dniem 1 stycznia 1904. Przydzielony był do 30 pułku piechoty we Lwowie. Następnie awansował na podporucznika piechoty służby stałej z dniem 1 maja 1907, a od około 1910 do 1912 roku pełnił funkcję adiutanta batalionu w swojej jednostce. W dniu 1 listopada 1912 roku awansował na porucznika piechoty. Od około 1912 roku, jako nadkompletowy z 30 pułku piechoty, został skierowany do oddziału okręgu uzupełnień we Lwowie. W latach 1912–1913 brał udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, która miała miejsce w związku z wojną na Bałkanach. Podczas I wojny światowej awansował na kapitana piechoty z dniem 1 lipca 1915, pozostając w macierzystym pułku piechoty nr 30.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został włączony do Wojska Polskiego. W dniu 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony w stopniu podpułkownika, ze datą 1 kwietnia 1920, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. W tym czasie służył w Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów”. Dnia 1 czerwca 1921 roku kontynuował służbę w DOGen „Lwów”, a jego jednostką macierzystą był 19 pułk piechoty Odsieczy Lwowa. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika, z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 oraz 138. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym nadal pozostawał 19 pp. Następnie pełnił obowiązki w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisku kierownika I referatu Szefostwa Poborowego. W lipcu 1923 roku został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Powiat na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta, pozostając oficerem nadetatowym 53 pułku piechoty. W grudniu następnego roku został zatwierdzony na stanowisku komendanta. Z dniem 31 marca 1928 roku przeszedł w stan spoczynku i osiedlił się we Lwowie. W 1934 roku, jako podpułkownik w stanie spoczynku, był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny, pozostając wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto.
Po wybuchu II wojny światowej oraz kampanii wrześniowej w 1939 roku, a także po agresji ZSRR na Polskę z dnia 17 września 1939 roku, został aresztowany przez Sowietów. Na wiosnę następnego roku został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej, opublikowanej w 1994 roku, gdzie został wymieniony na liście wywózkowej 55/1-11 z numerem 3420.
Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 roku Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną (Austro-Węgry, przed 1916) oraz z mieczami (przed 1918)
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austro-Węgry, przed 1909)
- Medal Pamiątkowy Bośniacko-Hercegowiński (Austro-Węgry, przed 1910)
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry, przed 1914)
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
