Aleksander Jałkowski (urodzony 2 listopada 1919 w Nowej Uszycy, zmarł prawdopodobnie w 1965) – brał udział w II wojnie światowej, służąc w Armii Czerwonej oraz w ludowym Wojsku Polskim, był także funkcjonariuszem aparatu bezpieczeństwa w PRL.
Życiorys
Był synem Aleksandra i Marii. W latach 1940–1943 pełnił służbę w Armii Czerwonej, a następnie w ludowym Wojsku Polskim (od sierpnia 1943 do marca 1944). Ukończył Szkołę NKWD nr 336 w Kujbyszewie w 1944 roku, po czym rozpoczął pracę w resorcie bezpieczeństwa publicznego. W jego karierze zawodowej można wyróżnić wiele istotnych stanowisk, takich jak:
- funkcjonariusz grupy operacyjnej w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie (1944–1945),
- kierownik kontrwywiadu w Warszawie (1945),
- kierownik Wydziału I w PUBP w Błoniu (1945),
- szef PUBP w Rembertowie i Błoniu (1945),
- kierownik Wydziału I w WUBP w Warszawie (1945),
- zastępca kierownika/naczelnika Wydziału II/III/Ogólnego w Departamencie I MBP (1945–1950),
- kierownik Katedry Przedmiotów Operacyjnych w Tymczasowym Ośrodku Szkolenia Bezpieczeństwa Publicznego w Pleszewie (1950–1951),
- zastępca dyrektora nauk oraz naczelnik Wydziału Wyszkolenia w Centrum Wyszkolenia MBP w Legionowie (1951–1952),
- zastępca komendanta oraz dyrektor nauk (1952),
- p.o. komendanta w tym samym miejscu (1952–1955),
- naczelnik Samodzielnego Wydziału „C” w Komitecie do spraw Bezpieczeństwa Publicznego (1955–1956).
