Aleksander Jakub Lubomirski
Aleksander Jakub Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża (urodzony 11 maja 1695, zmarł 16 listopada 1772 w Dreźnie) – pełnił funkcję miecznika wielkiego koronnego w latach 1728–1748, kuchmistrza wielkiego koronnego od 1721, był również generałem artylerii koronnej w latach 1746–1752, a od 1729 roku generałem majorem wojsk koronnych. Ponadto, w 1745 roku objął stanowisko generała kawalerii armii saskiej oraz sprawował urząd starosty pyzdrskiego, ratneńskiego, bohusławskiego, gniewskiego i soleckiego.
Życiorys
Był synem hetmana wielkiego koronnego Hieronima oraz Konstancji Bokum.
Uczył się w szkole pijarów w Rzeszowie. W 1704 roku, po zajęciu miasta przez wojska saskie, został wzięty jako zakładnik i odesłany do Saksonii do kochanki Augusta II Mocnego, Urszuli Katarzyny Bokum. Udało mu się uwolnić dopiero po przejściu Hieronima Augustyna Lubomirskiego na stronę Wettynów.
Około 1710 roku wyjechał na studia do Niemiec. W 1714 roku towarzyszył królewiczowi Fryderykowi Augustowi II podczas jego podróży do Francji.
W 1729 roku został mianowany dowódcą Regimentu Wielkich Muszkieterów, a w 1745 roku objął stanowisko generała kawalerii saskiej. W 1746 roku został generałem artylerii koronnej, jednakże w dniu 7 czerwca 1752 zrzekł się tego tytułu na korzyść Henryka Brühla. Uczestniczył w wojnie siedmioletniej, gdzie w 1756 roku skapitulował wraz z całą armią saską w Pirnie.
W 1726 roku otrzymał Order Orła Białego, a w 1736 roku saskim Orderem św. Henryka.
Pochowany został na Starym Cmentarzu Katolickim w Dreźnie.
