Aleksander Izdebski (urodzony 12 lutego lub 24 lutego 1898 roku w Żytomierzu, zmarł 5 listopada 1977 roku w Londynie) był oficerem broni pancernych Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej oraz Polskich Sił Zbrojnych, a władze II RP na uchodźstwie nadały mu stopień pułkownika.
Życiorys
Po ukończeniu szkoły średniej, Aleksander rozpoczął studia na I Kursie Dońskiego Instytutu Handlowego. W 1917 roku został powołany do Huzarów Czernigowskich. W grudniu 1917 roku wstąpił do Polskiego batalionu strzelców w Rostowie nad Donem. Od lutego 1918 do sierpnia 1919 roku służył w 2 szwadronie 14 pułku ułanów jazłowieckich.
W październiku 1919 roku ukończył kurs podoficerski kawalerii w Przemyślu. Następnie od listopada 1919 roku kontynuował naukę w Szkole Podchorążych Piechoty, a później w Szkole Podchorążych Kawalerii. W maju 1920 roku otrzymał przydział do 5 pułku strzelców konnych na stanowisko dowódcy plutonu, a dwa tygodnie przed zawieszeniem broni został dowódcą szwadronu.
W czerwcu 1930 roku został przeniesiony z 5 pułku strzelców konnych w Tarnowie do Doświadczalnej Grupy Pancerno-Motorowej w Modlinie, gdzie objął stanowisko dowódcy plutonu, a później szwadronu. 1 września 1931 roku został przeniesiony do 3 pułku pancernego w Modlinie, gdzie dowodził kompanią. W marcu 1934 roku przeszedł do Centrum Wyszkolenia Czołgów i Samochodów Pancernych, gdzie dowodził kompanią w Doświadczalnym Batalionie Pancerno-Motorowym. Od października 1936 do września 1937 roku pełnił rolę instruktora.
W październiku 1937 roku przydzielono go do 1 Grupy Pancernej, jednak po zachorowaniu, po powrocie do służby w styczniu 1938 roku, został skierowany do Referatu Ogólnego Dowództwa Broni Pancernych. W marcu 1938 roku otrzymał przydział do Referatu Motoryzacyjnego Dowództwa Broni Pancernych, a od października pełnił funkcję jego kierownika. Od marca 1939 roku uczestniczył w kursie broni pancernej dla oficerów sztabowych. Na początku sierpnia tego samego roku został kierownikiem Referatu Organizacyjnego Dowództwa Broni Pancernych, na którym to stanowisku pozostawał podczas kampanii wrześniowej.
We wrześniu 1939 roku został internowany w Rumunii. Już w listopadzie dotarł do Francji, a w lutym 1940 roku objął stanowisko referenta wyszkolenia w Szefostwie Broni Pancernej Sztabu Naczelnego Wodza. Od czerwca był szefem Broni Pancernej I eszelonu II rzutu Sztabu Naczelnego Wodza. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii pełnił funkcję szefa Służby Samochodowej Oddziału Zaopatrzenia Sztabu Naczelnego Wodza. Następnie był zastępcą dowódcy 4 batalionu czołgów oraz szefem sztabu Zgrupowania Broni Pancernej w Crawford. Od października 1940 roku był zastępcą dowódcy I/1 pcz (65 batalionu czołgów), a od listopada 1942 roku objął dowództwo nad tym batalionem. Po jego przeformowaniu został dowódcą 3 pułku pancernego, którym dowodził do czasu rozformowania jednostki. Służył również w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia, pozostając w Anglii, gdzie został pochowany na cmentarzu Gunnesbury w Londynie.
Awanse
Aleksander Izdebski otrzymał awanse w następujących latach:
- podporucznik – 1 grudnia 1920
- porucznik – kwiecień 1922
- rotmistrz – 1 stycznia 1931
- major – 1938
- podpułkownik – marzec 1944
- pułkownik – 1964
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (25 stycznia 1933)
- Krzyż Walecznych
- Medal Wojska (trzykrotnie)
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Srebrny Medal za Długoletnią Służbę
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
Przypisy
Bibliografia
Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918–1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.
Andrzej Suchcitz, Marek Wroński: Barwa Pułku 3 Pancernego – zarys monograficzny. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo Instytutu Tarnogórskiego, 2002. ISBN 83-87470-81-3.
Zbigniew Lalak: Broń pancerna w PSZ 1939–1945. Warszawa: Pegaz-Bis: O.K. Media, 2004. ISBN 83-922002-0-9.
