Aleksander II z Epiru
Aleksander II (gr. Ἀλέξανδρος, Aleksandros) (urodzony przed 291 r. p.n.e., zmarł około 255 r. p.n.e.) był królem Epiru z dynastii Ajakidów, rządzącym od 272 r. p.n.e. aż do swojej śmierci. Był synem króla Epiru Pyrrusa I oraz jego drugiej żony Lanassy, która była córką króla Syrakuz Agatoklesa i prawdopodobnie jego drugiej żony Alcii.
Wczesne życie i przejęcie władzy
Młody Aleksander, razem ze swoim bratem Helenosem, uczestniczył w wyprawie italskiej swojego ojca Pyrrusa. W 278 r. p.n.e., gdy Sycylijczycy przybyli, by przekazać mu władzę nad całą Sycylią, Pyrrus postanowił zostawić Aleksandra w Lokrach, a sam udał się na wyspę. Po przypadkowej śmierci ojca w Argos w 272 r. p.n.e. Aleksander objął tron Epiru. Kontynuował walkę, którą prowadził jego ojciec z Antygonem II Gonatasem, królem Macedonii. W wyniku tej wojny Aleksander stracił na rzecz Antygona północną część Macedonii, którą Pyrrus zajął dwa lata wcześniej (274 r. p.n.e.). Antygon, chcąc wykorzystać swoje zwycięstwo pod Argos, zawarł z nim pokój. Aleksander później zaangażował się w konflikt z królem Ilirów Mytilosem, następcą Monuniosa.
Wojny i wygnanie
W 262 r. p.n.e., gdy presja ze strony Antygona na Ateny wzrosła, Aleksander najechał Macedonię z armią Przymierza Epirockiego. W obliczu trudnej sytuacji, król macedoński szukał sojuszu z Atenami. W czasie nieobecności Antygona, Aleksander został wyparty z północnej Macedonii przez Demetriusza, syna Antygona, który dodatkowo odebrał mu królestwo Epiru. Wygnanie Aleksandra nie trwało jednak długo, ponieważ wciąż cieszył się wsparciem swoich poddanych oraz pomocą Akarnańczyków, co pozwoliło mu na odzyskanie Epiru.
Życie osobiste i dziedzictwo
Aleksander ożenił się z Olimpias II, siostrą przyrodnią, córką Pyrrusa i Antygony (zm. 295 r. p.n.e.), która była córką Filipa i Bereniki, późniejszej żony króla Egiptu Ptolemeusza I Sotera. Z tego małżeństwa miał dwóch synów, przyszłych królów Epiru: Pyrrusa i Ptolemeusza, oraz córkę Ftię. Około 255 r. p.n.e., po śmierci Aleksandra, Olimpias II objęła władzę jako regentka Epiru z powodu małoletniości swoich synów.
Bibliografia
- Hammond N.G.L., Starożytna Macedonia. Początki, instytucje, dzieje, przeł. A. S. Chankowski, PIW, Warszawa 1999, s. 280, 282–283, 286–287, ISBN 83-06-02691-8.
- Marek Junianus Justynus, Zarys dziejów powszechnych starożytności na podstawie Pompejusza Trogusa (z dodaniem prologów), (XVIII 1, 2; XXIII 3; XXVI 2, 3; XXVIII 1), przekł., wstęp i kom. I. Lewandowski, Pax, Warszawa 1988, ISBN 83-211-0871-7.
