Aleksander Ignacy Lubomirski
Aleksander Ignacy Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża, książę, urodził się 11 sierpnia 1802 roku w Krakowie, a zmarł 12 czerwca 1893 roku w Paryżu. Był on finansistą oraz filantropem.
Życiorys
Był najmłodszym potomkiem generała Franciszka Ksawerego Lubomirskiego i jego trzeciej żony Marrii Naryszkin, a także wnukiem Stanisława Lubomirskiego, który pełnił funkcję wojewody kijowskiego i bracławskiego.
W 1823 roku ożenił się z Julią Radziwiłłówną, wnuczką Stanisława Radziwiłła, podkomorzego litewskiego. Zyskał ogromny majątek dzięki inwestycjom w akcje Kompanii Sueskiej. Zmarł bezdzietnie i został pochowany na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu.
Fundacje Księcia Lubomirskiego
Fundacja księcia Aleksandra Lubomirskiego – Schronisko dla Chłopców w Krakowie, z siedzibą przy ulicy Rakowickiej 27.
W 1885 roku książę Lubomirski przekazał władzom autonomicznej Galicji darowiznę w wysokości 2 milionów franków na cele dobroczynne. Środki te zostały przeznaczone na utworzenie zakładu wychowawczego dla chłopców, który obecnie jest znany jako Gmach Główny Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie.
Fundacja księcia Aleksandra Lubomirskiego – Schronisko dla Dziewcząt „Józefów” w Krakowie.
W 1889 roku książę Lubomirski ofiarował kardynałowi Albinowi Dunajewskiemu znaczną kwotę na cele dobroczynne, z której zakupiono kilkanaście hektarów ziemi w wsi Łagiewniki niedaleko Krakowa. Następnie wybudowano zakład dla dziewcząt w trudnej sytuacji moralnej, kaplicę oraz klasztor dla Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Cała posesja została ogrodzona murowanym parkanem i nazwano ją Józefowem na cześć św. Józefa, który według sióstr miał pomóc w realizacji tej fundacji dla ich dzieła apostolskiego.
